Festival de Cannes: Quentin Tarantino reescribe como fábula a historia máis negra do Hollywood Babilonia

josé luís laxa CANNES / E. LA VOZ

CULTURA

JULIEN WARNAND | efe

«Érase unha vez en Hollywood» é unha brillante ucronía ao redor de Sharon Tate e un ídolo de barro da televisión,
encarnado por Leonardo DiCaprio

21 may 2019 . Actualizado ás 21:20 h.

Tarantino axigantou a súa lenda en Cannes , iniciada con Pulp Fiction hai 15 anos, coa brillantez humillante do seu festín titulado Érase unha vez en Hollywood. Nela, reescribe a historia daquela idade de ouro finiquitada unha noite macabra na casa onde Charles Manson e a súa seita asasinaron a Sharon Tate e trazaron un parteaguas sanguento que mudou o California Dream das celebridades para virar a percepción moral de Hollywood cara ao medo e a paranoia.

Susténtase o poderosísimo guion que nuclea esta película nunha ucronía que sería delito revelar aquí. Nela vemos entrecruzados os camiños dunha Tate divinizada, encarnada por Margot Robbie, e dous perdedores -unha estrela de televisión acabada e o seu especialista e home para todo, interpretados por Leo DiCaprio e Brad Pitt-. Esas dúas liñas crúzanse por primeira vez nunha secuencia prodixiosa, do mellor de toda a filmografía tarantiana -a visita casual de Pitt a un campamento no deserto onde moran Manson e os seus enajenados- e logo vólvense a divorciar para confluír nunha encrucillada que se atreve a licenzas que permiten virar cara ao conto de seres providenciales, nun azar que dá pleno sentido ao título do filme como historia de fadas ou de desastrados loosers devidos accidentais deus exmachina dun Hollywood onde toda metamorfose se nos serve como posible.

Nesa ruta cara ao nunca visto, Tarantino alardea dunha posta en escena que pasa por un cúmulo de iconas dese 1969: do cine de espías charramangueiro de Dean Martin ao spaguetti western, pasando por un Bruce Lee desmitificado, as azafatas de Pan Am ou a serie Mannix. Todo ese escenario de devoción nostálxica encerra dentro algo máis: esa detonación en forma de ucronía, esa disrupción onde se nos fai ver que nunha pantalla calquera reversión cabe. Porque como fábrica de soños, Érase unha vez en Hollywood revélase como insuperable acto de amor ao cine e á vida. E faiche saír da sala con euforia e máis ganas de soñar resurreccións.

MÁIS DE CANNES