«Taxi a Xibraltar», a graza é un don caro

miguel anxo fernández

CULTURA

Fotograma del filme «Taxi a Gibraltar»
Fotograma do filme «Taxi a Xibraltar»

O segundo filme do guionista arxentino Alejo Flah, unha comedia que non acaba de funcionar

25 mares 2019 . Actualizado ás 08:08 h.

É frívolo cargarse o traballo dun equipo cunhas liñas, así polas boas. Meses, poida que anos de traballo para levantar unha película que ao finalizar a proxección talvez non cubra expectativas. Aquí o fracaso nunca é orfo, porque sempre hai un culpable, o director, como no fútbol o adestrador. É a segunda cinta do tamén guionista arxentino Alejo Flah. Taxi a Xibraltar móvese entre dúas augas, que non son necesariamente as mesmas que bailamos a crítica. A primeira, a comedia de consumo rápido que polo visto nos últimos anos ten como obrigación ter a Dani Rovira na repartición, aínda a risco de resultar cargante. A segunda, a vontade de saírse do carril en canto a xénero: esquema de road movie, dous fulanos antagónicos aos que se suma unha chiflada (ou case) e un soño con pinta de inalcanzable. O de achegarse ao Peñón, do que contan que está perforado con numerosos pasadizos e nalgún lugar oculta unha millonada en lingotes de ouro. Non cuestionaremos a idea porque mala non parece.

O que xa non ten redondeo é o seu humor, aínda que o riso é un autobús que non para en todos os barrios. Idéaa base recorre aos tópicos: o arxentino coñazo que fala e fala para non dicir nada, e o taxista encabuxado que anda sulfurado desde que se levanta ata que se deita. Entre medio, unha muller metade nórdica, metade española, que llas pira ante a nada suxestiva idea de casar co bruto do pobo. Gandúxano todo para pechar costuras, pero estas resístense con algúns quiebros que máis se parecen a un slapstick de andar por casa. Cousas en grao sumo inverosímil, aínda que esa licenza lle está permitida ao xénero.

Rovira loce un problema de credibilidade, mesmo de sobresaturación. Os mesmos tics, o mesmo careto. Ten os seus fans, claro, que lle ven simpatiquísimo, pero facer comedia non é dicir cousas graciosas. Aí é onde Flah debeu traballalo máis. Ou, tampouco convén descartalo, tívose en conta o mercado arxentino e alí a cousa funcionará mellor. Puidese ser, pero o enredo, se é redondo, funciona igual no Nepal que en Australia ou en Mongolia.

«TAXI A Gibraltar»

España, Arxentina. 2019.

Director: Alejo Flah.

Intérpretes: Dani Rovira, Joaquín Furriel, Ingrid García Jonsson, Mona Martínez, José Manuel Poga, José Troncoso.

Comedia.

92 minutos.