O pintor coruñés, de vida moi intensa, tiña un gran talento artístico e un peculiar sentido do humor
11 abr 2019 . Actualizado ás 16:47 h.«Teño mala memoria e poucos datos para facer un currículo exhaustivo; ademais creo que o mellor currículo é a última obra». Isto escribía o pintor Alfonso Pedro Abelenda Escudero (A Coruña, 1931), fai un lustro, na reedición do seu libro O abelendario (Editorial Arenas). Este volume publicouno por primeira vez o selo Planeta en 1972 e nel hai viñetas con textos como: «É hora de sentar a cabeza, mozos, en lugar de atracar bancos poñamos un». É Abelenda, en estado puro, coa súa linguaxe a pé de rúa, a súa voz cavernosa e a súa inventiva. Nos últimos anos vía moi pouco e facíase acompañar dun can chihuahua ao que bautizou como Tarzán do Orzán. Cando se presentou dita reedición, o xornalista Fernando Molezún aseguraba que calquera das viñetas do libro «podería aparecer hoxe mesmo nun xornal» e cualificaba a obra de Abelenda «como unha biblia do humor gráfico» na que se pode probar -e deleitarse- «o malo leite con denominación de orixe abelendiano».
A perda de visión «para calquera é unha cabronada», sentenciaba o pintor e debuxante [suspendéronlle seis veces na materia de debuxo antes de poder entrar na Escola de Arquitectura de Madrid] , sentado nunha terraza, cun cigarro apagado nunha man e unha copa de viño na mesa. Alí contaba a súa pelexa pictórica diaria: «Isto da pintura é un diálogo entre o lenzo e ti. O cadro ás veces manda, protesta, diche ‘‘que c... estás a facerme, quita isto que me puxeches aquí...''». E puña voz a miles de vivencias dunha vida intensa, desde que foi campión de España de 110 metros valas ás súas viaxes: «Estás en plena capacidade de asombro e lárgasche a Madrid, a Londres a Nova York... Ata a Moscova, que era un coñazo». Marrocos foi outro dos lugares aos que viaxou, e que pintou, cunha luz que eloxiaba a crítica de arte Anxos Penas. Ela é a autora de libro A luz máis brillante deste país (Deputación dá a Coruña), un texto onde chama a atención sobre a capacidade de Abelenda para a «captación psicolóxica dos seres que lle rodean, dos seres humanos». Moitos deses que lamentan a súa ausencia.
Abelenda, xenio e figura, faleceu onte na Coruña.