Marisa Paredes: «A elegancia é sensibilidade»

CULTURA

BENITO ORDOÑEZ

A actriz, que participa na Coruña da homenaxe á súa parella, Chema Prado, lembra os seus inicios e recea da influencia das plataformas no futuro do cine

22 mares 2019 . Actualizado ás 09:34 h.

Nin sequera baixo as secuelas dun accidente doméstico perde prestancia Marisa Paredes (Madrid, 1946) que me priva da súa mirada de lenda oculta tras unhas lentes escuras, pero si me permite gozar da súa evocadora voz e, por suposto, das súas opinións e os seus recordos. Falamos nun hotel da Coruña onde a actriz participa na homenaxe á súa parella desde hai máis de 30 anos, Chema Prado.

-A vostede vella con certa frecuencia por esta cidade.

-Teño familia a través do meu compañeiro. El é galego e a través del amei a Galicia.

-Que lle gusta máis da cidade?

-Gústame todo: a comida, os Cantóns, a xente... ten maxia esta cidade.

-A choiva?

-A choiva non tanto, pero prefiro o tempo gris que a calor, que me angustia.

-Se hai un concepto que se asocia en primeiro lugar a Marisa Paredes é... [non me deixa rematar a frase]

-Elegancia.

-Como o consegue?

-É algo que leva dentro. Aos 12 anos traballei nunha casa de modas como aprendiza. Xa era alta e delgada e mostraba un certo aire de orgullo que sempre tiven. Porque ao ser filla dunha porteira pensaba que me miraban por amais do ombro. Eu dicía «vanse decatar». E baixaba por aquela escaleira como unha raíña. As veciñas dicíanlle á miña nai: «Señora Petra, pero a súa filla pequena que se creu? Baixa pola escaleira coma se fose a princesa de Éboli».

-E canto máis llo dicían...

-Máis me estiraba. A elegancia é sensibilidade. Tense ou non se ten.

-É verdade que tivo que facer unha folga de fame na súa casa para poder ser actriz?

-Si. A primeira vez que me contrataron nun teatro foi porque perseveré e perseveré á porta ata que unha actriz que me vía todos os días me preguntou e díxenlle que quería dedicarme ao teatro. Á miña nai sempre a tiven ao lado, era moi moderna. Pero o meu pai era a autoridade e negouse. Decidín meterme nun cuarto e non comer. Díxenlle ao meu pai: «En canto cumpra os 21 anos ireime desta casa e ti terás perdido unha filla para sempre». E despois de tres días o meu pai deixoume probar.

-E empezou no teatro.

-Preguntáronme se o fixo antes e mentín, dixen que si. Non o fixo pero sabía que podía facelo. Eu ao teatro débollo todo. Na primeira xira coñecín o mar.

-Tamén fixo moito teatro en televisión, Estudo 1.

-É que entón a televisión era culta. Convertinme en especialista en rusos pola miña alma torturada. Facía Chejov, Ibsen, Tolstoi, Dostoievski...

-Xa tiña a alma torturada?

-¡Home, claro! Desde ben pequena, desde os 5 anos. Eu non lembro unha infancia feliz. En casa había dramas, o meu pai e a miña nai levaban fatal. Tratábaa moi mal.

-E o teatro foi unha liberación.

-Naturalmente. Aínda que a vida no país era terrible. Todo o mundo tiña medo. E o teatro era a liberdade.

-Ano despois veu a democracia e Almodóvar.

-Veu a democracia, a liberdade e Almodóvar. A Movida foi un caldo de cultivo no que recibiamos a liberdade e gozabámola a lume de biqueira.

-Tiña que ter gañado Roma o Óscar?

-Eu creo que si.

-Unha película que case todos vimos na televisión.

-¡Que pena! É un horror. Almodóvar dicía o outro día que as plataformas se están cargando o futuro do cine.

-Con quen lle tería gustado traballar que non traballou?

-Con Buñuel. E con Berlanga. Con Saura tamén. E con Víctor Erice.

-Que detesta dunha rodaxe?

-O que menos me gusta é a promoción. Recordo cando Robert de Niro dixo que el xa non ía participar na promoción das súas películas. E eu desexaba ser Robert de Niro para poder facer o mesmo.

-De que personaxe namorouse?

-De moitos. De case todos. Hai que defender todos os personaxes e moitos me deixaron algo. Tacóns Afastados foi a miña apertura ao mundo. Almodóvar foi a porta de entrada ao novo cine español. En Francia convertinme na gran dama do cine; cruzábame con xente que me cantaba baixiño o Pensa en min.

-Defínase en catro palabras.

-Uf, que difícil. Son impaciente e impulsiva. Teño pouca constancia pero gran forza interior.

-Como está vivindo o impulso feminista destes últimos anos?

-É importantísimo. As mulleres estamos a avanzar a gran velocidade. Somos o elemento claro dunha sociedade que está en efervescencia. As mulleres salvaron este país e moitos máis. E agora vexo a moitas mozas novas reivindicando os seus dereitos. É unha fermosura.

-Dígame unha canción.

-Unha de Camarón. Como a auga, por exemplo.

-Que é o máis importante na vida?

-A honestidade.