O dúo vigués Presumido, que empeñou o ano pasado os seus instrumentos para recuperar a liberdade editorial, publica a primeira parte de o seu proxecto «Catro estaciones»
23 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Non é Presumido un grupo ao uso. E o seu último movemento así o demostra. Inverno, un epé de tres cancións que acaba de ver a luz, é o primeiro capítulo dunha segunda vida artística para a cal os vigueses tiveron que empeñar os seus instrumentos. Románticos empedernidos e fascinados pola cultura pop, Tarci Ávila e Nacho Dafonte víanse atascados co seu anterior discográfica. Decidiron romper con todo axudados polos seus fans. Convocaron un crowfunding para recuperar o seu material de traballo e puxeron as bases das catro estaciones, o que será o seu novo traballo.
Xa se pode escoitar o primeiro cuarto desa pizza de catro gustos que genialmente plasma o deseñador galego Thisismaurix na portada do epé. Nel atópase un xiro ao son de Vendetta (2017), o seu disco de debut. Os claroscuros pronúncianse. As cancións combinan con maior contraste tensión, relax e eses fogonazos de luz que levan á pista de baile. Pero tamén aparece unha rítmica máis depurada por ese xeo ao que invocan.
É o resultado de mesturar o lado electrónico, humillante e de subidones, do rei Midas Max Martin cos intrincados quiebros subterráneos de Moderat. Trátase da consecuencia de apelar ao sentimentalismo abrupto do Bon Iver de 22, A million coa interpretación desacomplejada de Tino Casal, referencia crave do grupo que agora se ve acentuada. Atópase aí o froito destes devotos totais de Depeche Mode que, por agora, adaptan o seu espectáculo de estadios a pequenas salas de concertos.
Gravadas no frío inviernal por Iago Lorenzo e masterizadas en Alemaña por Robin Schmidt (Placebo, Two Door Cinema Club, Mando Diao), O rei azoutado, A lei do xeo e Mapoula espida inauguran esta etapa mostrando a dobre cara do dúo. A primeira delas apunta directamente ao hit, con contención interpretativa, soniquete identificativo que actúa como a campá de Pavlov e un refrán rotundo que chega ao final.
Os seus acompañantes apelan máis aos ambientes xélidos que demanda o título. Na lei do xeo de modo puntillista, pero cunha éxtase sintética final que mira abertamente o mainstream. Mapoula espida, de pretensións envolventes, vai ao ralentí. Perfecta para pechar o elepé cando chegue. Pero antes aínda queda a primavera, o verán e o outono musical deste dúo fascinante.