A autora publica novo libro, «A illa dos coellos», once relatos que se moven no campo do terror psicolóxico
18 ene 2019 . Actualizado ás 05:00 h.As historias de Elvira Navarro (Huelva, 1978) pasan o filtro do tempo: nacen nun momento, maduran e anos despois de ter sido concibidas, se a autora considera que seguen mantendo o interese, convértense en relatos ou novelas. O seu novo libro, A illa dos coellos (Literatura Random House), son once contos que se moven no campo do terror psicolóxico. «Non fai falto sangue para dar medo. O terror xérase a través das proxeccións que os protagonistas fan da realidade, con contornas desconcertantes e incomprensibles», explica Navarro. Polas súas páxinas desfilan personaxes supostamente normais que viven en «estados de excepción» e que abandonan os seus fogares para embarcarse nunha viaxe a lugares tétricos, na ocupación dunha illa ou na procura dunha dirección desaparecida nunha cidade.
Este é, por exemplo, o argumento de Paris Périphérie, un dos relatos máis destacados do libro. Navarro revela que este conto comezou a forxarse na súa cabeza hai máis de 15 anos, cando se foi de Erasmus á capital francesa e descubriu que a cidade a expulsaba do luxo, a grandiosidade e o romanticismo prometidos. «Aquilo non existía para min, que non tiña diñeiro. Funme vivir a unha residencia de mozos traballadores nun barrio das aforas, case a banlieue. Aquilo arrepioume, pensei que estaba en descomposición e pareceume que era un reflexo do que estaba a ocorrer na sociedade», lembra. «Cando uno non atopa un portal que está a buscar nunha rúa, algo que nos pode ocorrer a todos nun determinado momento, empeza a pensar que a súa percepción da realidade non está a funcionar ben», asevera. Isto é o «extrañamiento» ante a realidade, unha característica común de todos os personaxes.
A illa dos coellos, que dá nome ao libro, conta a historia dun inventor que, con diferentes enxeños, trata de acabar con niños de aves nunha islita do Guadalquivir. «As illas xeran estrañeza», apunta Navarro, en cuxos textos os escenarios toman vida propia. «Moitos dos lugares das miñas historias son sórdidos e mugrientos porque encarnan os conflitos dos personaxes, que moitas veces teñen roña na alma», continúa Navarro, que manexa para os seus contos os conflitos no espazo urbano, onde a xente non quere estar, pero tampouco irse. «O que hai é trasfega», matiza.
Tamén aparecen polas súas páxinas un anano ameazante ou unha muller á que lle crece unha pata desde a súa orella, deformidades que se converten nunha metáfora. «Cando un está a mutar tanto que se sae da norma, o que está fóra da norma é liberador e aterrador á vez», resume a autora onubense.