«Smallfoot», animación pola tolerancia

Miguel Anxo Fernández

CULTURA

Resulta paradoxal que haxa máis chicha nunha cinta como «Smallfoot» que nunha de superheroes como «Os Vengadores», por exemplo

20 novs 2018 . Actualizado ás 12:38 h.

Ás de animación, pedirlles un óptimo empaquetado visual xa case é o de menos, porque lles vai no soldo, que se di. De feito, non asoman ao mercado de pantalla grande sen ter superado antes ese test. Agora esixímoslles contidos e mesmo algunhas ousadías estruturais ou narrativas, aínda que non sempre fagan pleno. Aínda que Smallfoot compénsao no discurso, orientado ao público familiar, isto é, a pequenos e a maiores, non acerta coas cancións. Sobre todo porque apenas achegan á trama, como non sexa introducir a música a modo de distensión, ou usalas como subliñado innecesario. Pero no demais fai pleno. A aposta da división animada de Warner parece ter funcionado e, para mostra, o despacho de billetes español, que en apenas tres semanas xa superará os tres millóns de euros, cifra moi aceptable para un competidor de Pixar-Disney, e nun ano frouxo de espectadores.

Se no debuxo, algo tan anecdótico como a pelame dos yeti, ou os ambientes nevados, son moi convincentes a ollos dun profano, máis o é o seu moraleja ao incidir en temas tan gratificantes como o respecto ao diferente, ao diverso, e a súa aposta en buscar a verdade máis aló dos tópicos aferrados á tradición. O mozo yeti, ao que fai tilín unha moza da aldea, pero cuxo destino é suceder ao seu pai en golpear o gong que todas as mañás permite o amencer, descobre casualmente a existencia dun «pés pequenos», léase un humano, que ademais é un reporteiro documentalista obsesionado coa popularidade, as redes e os índices de audiencia. Pero na tribo néganlle o mérito do achado, porque ameaza o establishment local e contradí ás sacras pedras que a modo de mandamentos, porta o xefe na súa indumentaria. A súa insistencia, levaralle ao desterro. O que veña despois non é que sorprenda, pero está ben canalizado, finalizando cunha moraleja en consonancia ao que agora demanda o público familiar, que busca valores para os seus fillos. Resulta paradoxal que haxa máis chicha nunha cinta como Smallfoot que nunha de superheroes como Os Vengadores, por exemplo...