«Bohemian rhapsody»: Biografía dunha lenda musical

sabela pillado

CULTURA

O filme narra, ao longo de quince anos, a fundación e ascenso da banda Queen

28 ene 2019 . Actualizado ás 10:51 h.

«Somos catro inadaptados que tocamos para outros inadaptados, para os marxinados do fondo da sala que tampouco encaixan na sociedade». Así se definían os compoñentes de Queen cando, nos seus inicios, intentaban atopar o seu sitio no panorama musical. Décadas máis tarde, queda claro que o seu non é música para marxinados, pois as súas cancións son tarareables por practicamente calquera persoa, sexa fan acérrimo ou non. Por iso é polo que, loxicamente, este filme espertase tanta expectación.

Bohemian Rhapsody toma o título dun dos seus himnos, un tema inclasificable que define perfectamente o gusto pola experimentación, e como non, pola provocación, que residía no espírito da banda. Mágoa, con todo, que o filme non asuma os riscos que esta tomou nas súas composicións.

Fronte á inxente cantidade de material que fornece un grupo como Queen, ou a azarosa vida do seu carismático líder, optouse por unha película biográfica ao uso de esquema tradicional. O filme narra, ao longo de quince anos, a fundación e ascenso da banda, acabando cun dos seus concertos máis impresionantes, o Live Aid de 1985. Con todo, pasa no bico dos pés pola parte máis escabrosa (excesos, homosexualidade, sida, morte de Mercury…), que nos mostra en escasas pinceladas mentres se centra, cunha óptica «buenista», na exaltación da amizade e a familia (ambos os fusionados no concepto do grupo como familia). É, pois, unha película branca, case para todos os públicos, que, con todo, conta cuns cantos aspectos a valorar, o primeiro, a impresionante transformación de Rami Malek en Freddie Mercury, reto nada doado, que, con todo, leva á case mimetización de ambos. Pero tamén o permitir que nos asomemos ao proceso de composición dun grupo que ante todo quería conectar co seu público, así como poder ver, aínda que sexa un pequeno fragmento, do que foi o mundo desta banda universal. E, sobre todo, o gozar unha vez máis das súas composicións nun espectáculo visual sen fisuras.