O xaponés Hirokazu Kore-Eda, resucitado, Palma de Ouro polo filme «Shoplifters»

Falou Cate Blanchett e Hirozaku Koreeda resucitou. A Palma de Ouro bastante inesperada para a súa aceda e notable volta de porca aos roles da familia tradicional en Shoplifter s é o recoñecemento a unha resurrección. Porque o xaponés levaba máis dunha década en caída libre, empantanado en crónicas de pais e fillos cada vez máis romas e empalagosas. Xa apuntamos que Koreeda hase reinventado en Shoplifters , onde se relanza cunha subversiva historia de falsos lazos de sangue, cun grupo de robaperas unidos por intereses gremiais de estafadores do tocomocho. Hai algo da picaresca da idade de ouro da comedia italiana en leste filme lúcido, cáustico, non o mellor dunha edición espléndida, pero si un recoñecemento á reactivación dun habitual de Cannes ata onte amortizado.

E algo parecido ao renacemento cabe dicir dun infatigable defensor dos dereitos civís no seu país, que levou a prata, o Gran Premio do Xurado. A Spike Le, activista do cine de combate partisano cando ninguén estaba alí para acompañalo, tratáraselle de sacar da carreira tantas veces que esta posta en valor da súa magnífica Blankkklansman, na que denuncia o supremacismo branco do Ku Klus Klan e os lazos de proximidade de Donald Trump co mesmo, é unha decisión que entusiasma e nutre de músculo político a Cannes, onde o norteamericano dedicou o premio «á vila de a república de Brooklyn, nuns anos nos que en EE.UU. vivimos en perigo».

En Cold War Pawel Pawlikowski estiliza un amor pasional crebado polas gretas da Europa dividida en bloques. As súas amargas e bellísimas set pieces de pobres amantes ven ben recompensadas co premio ao mellor director.

Xa falamos da nauseabunda pornografía emocional da libanesa Nadine Labaki na súa operación inmoral de embelecemento da miseria en Cafarnaum, nefando cine da posverdad. Existía tanto temor aos seus cantos de sirena sensibleros que o Premio do Xurado, algo así como un cuarto premio, acéptase xa como dano colateral.

Son moi razoables os premios de interpretación para Marcello Fonte, o pascualcito duarte da interesante exploración da brutalidade de Matteo Garrone en Dogman ,e para a kazaka Samal Yeslaymova, que ocupa plano e sufrimento sen repouso no fatigoso sucedáneo do cine dos Dardenne Ayka.

Destacar só o guion de Alice Rohrwacher do máxico esplendor que emana da creatividade da súa prodixiosa Lazzaro Felice é quedar moi curto. Isto cando este nivel do filme de Rohrwacher destacaba fronte a 17 películas dirixidas por homes. Fose demasiado coherente que a desgarrada sinceridade de Asia Argento cando denunciou desde o escenario que foi violada no festival de Cannes de 1997 por Harvey Weinstein vísese acompañado pola Palma de Ouro a unha muller que filmou obxectivamente o filme diferencial desta 71.ª edición. Peor paradas saíron as obras mestras do turco Nuri Bilge Ceylan e do coreano Le Chang-dong.

Ao xurado embridado por Cate Blanchett, con pesos pesados como os cineastas Andrey Zygantsiev, Robert Guedíguian e Dennis Villeneuve e as actrices Kristen Stewart e Léa Seydoux pódeselle recoñecer, a pesar de todo, unha faena de aderezo. Non se esqueceron dos santones, coa inventada Palma de Ouro especial ao Gurú do Gurugú Godard e o xa inevitable Premio Panahi ao represaliado Jafar Panahi.

O palmarés

palma de ouro

«Shoplifters», de HirokazuKore-eda

gran premio do xurado

«BlacKkKlansman», de Spike Le

premio do xurado

«Caphanüm» de NadineLabaki

palma de ouro especial

«Lle livred'image» de Jean-LucGordard

mellor actriz

Samal Yeslymova por «Ayka»

mellor actor

Marcello Fonte por «Dogman»

mellor director

Pawel Pawlikowki por «Cold War»

mellor guion

Alice Rohrwacher e Jafar Panahi por «Lazzaro Felice» e «Three Faces»

mellor ópera prima

«Girl» de LukasDhont

Mellor curtametraxe

«On the Border» de Shujun Wei

---

---

---