Directores e actores impediron que se proxectasen películas
19 may 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Cando en maio de 1968 Jean-Luc Godard plantouse en Cannes para colgarse do pano e obrigar a clausurar o festival de cine máis importante do mundo, pouco podería imaxinar que medio século despois volvería á mesma cita para presentar a súa última película a través dun teléfono intelixente. Todo cambiou, na forma de rodar, na forma de vivir o cine, no propio festival. Daqueles cineastas que chegaron á Costa Azul para lembrar que Cannes non podía permanecer impasible ao que ocorría no resto de Francia , botamos de menos a Truffaut, a Louis Malle... pero que ocorreu aqueles días?
A mediados de maio, Francia fervía. Convocouse a folga xeral, a Sorbona foi tomada polos estudantes, miles de persoas saían á rúa e, co país paralizado, e estudantes e obreiros detidos, no sur do país, o festival de Cannes abría a súa edición vixésimo primeira coma se alí non pasase nada. No xurado, Roman Polanski, Louis Malle, Monica Vitti ou Terence Young, tamén unha nova xeración e outra forma de entender o cine naquel mundo que estaba a cambiar.
De París a Cannes
Que Cannes, coa importancia que tiña, abrise as súas portas coma se en París as rúas non estivesen tomadas era máis do que os novos cineastas do país, aquela nouvelle vague criada ao redor de Cahiers du Cinéma, estaban dispostos a aceptar. E os ánimos cinematográficos viñan caldeados desde principios de ano, tras a destitución como director da Cinemateca Francesa de Henri Langlois. Así que estudantes e profesionais do cine pediron que o festival non se celebrase. E ante o silencio, François Truffaut e Godard, entre outros, decidiron plantarse en Cannes para paralizar o festival.
O 18 de maio celebrouse un debate no que varios membros do xurado (Malle, Polanski, Vitti) decidían dimitir. O xurado disolveuse por falta de cuórum. E por se isto fose pouco, directores como Milos Forman ou Carlos Saura, que viaxara a Cannes con Geraldine Chaplin a presentar a concurso Peppermint Frapé, anunciaron que retiraban as súas películas. A pesar de todo, a teimosa dirección do festival seguía co guion previsto e mantivo a proxección da película de Saura para aquel mesmo día. Co que non podían contar era con que aqueles mozos se ían a colgar do pano (Saura incluído) para evitar que se vise a película. No medio dun tremendo balbordo, que Polanski lembraría despois como grotesco e divertidísimo, a proxección suspendeuse. E tal día como hoxe, hai 50 anos, o festival cancelouse. Nunca ocorrera semellante cousa, tan só no ano no que Cannes debería celebrarse por primeira vez: en 1939. O 1 de setembro, cando o festival debía abrir as súas portas, Hitler invadiu Polonia. E Cannes quedou nas pavías ata o 46. Despois, só deixaría de lucir a alfombra vermella na Croisette no 48 e o 50 por razóns orzamentarias.
Este ano Godard volveu Cannes por partida dobre: coa súa nova película, pero tamén protagonizando o cartel desta edición, cun fotograma de Pierrot lle Fou e ese bico entre Belmondo e Anna Karina, outro recordatorio a aquela xeración que cambiou o cine francés e que conseguiu que o festival botase o pano. Tamén, por certo, volveu Carlos Saura. E é que a dirección do festival, nunha chiscadela a aqueles días, decidiu proxectar Peppermint Frapé na sección de clásicos restaurados.