«Loving Pablo», ben contada, pero nada novo

Miguel Anxo Fernández

CULTURA

O éxito de sériea «Narcos» de Netflix resta emoción á nova película de Bardem ao non poder evitar unha sensación de «déjà vu», talvez por centrar o seu foco en Escobar e menos en Vallejo

17 mares 2018 . Actualizado ás 08:51 h.

Se Bardem afirma que lle levou algúns anos levantar Loving Pablo, anticipábase así a sériea Narcos, unha das xoias de Netflix , cuxa cuarta tempada anuncian para este ano. Rodada no outono do 2016, talvez o éxito da citada serie estaba aínda no aire, pero desde entón Pablo Escobar regresou á actualidade mediática, producíndose a temida saturación do personaxe, por moito que a base do guion sexa o libro Amando a Pablo, odiando a Escobar, da xornalista Virginia Vallejo, amante do narcolíder colombiano desde a segunda metade dos anos 80. Non é que iso invalide o produto, pero réstalle emoción ao non poder evitar unha sensación déjà vu, talvez por centrar o seu foco en Escobar e menos en Vallejo, cuxa peripecia tería resultado talvez máis nova. Claro que esa opción restaría espectacularidade a unha trama que tampouco vai moi sobrada de acción, máis aló das consabidas escenas de crueldade, que no cine de gánsteres iniciase o Coppola do padriño (1972), ou máis aínda, en canto a refinamiento da crueldade, o Scorsese dun dos nosos (1990).

Expostas esas consideracións, que obviamente rebaixan os niveis de entusiasmo ante o filme, estraña que León de Aranoa -autor da adaptación- non teña coidado o plano emocional, preferindo centrarse en Bardem e o seu moi óptima aparencia de Escobar, aínda que as numerosas gravacións e fotografías que se conservan non o mostren coa mirada entre taciturna e convulsa que loce o actor. Certo que esa sorte de apósito no seu ventre espido e mesmo as súas correccións faciais por momentos parezan grosos, pero iso non invalida os seus esforzos por resultar convincente. Outro tanto, Penélope Cruz, cunha marxe de manobra limitado. Que o director madrileño roda ben é sabido -no seu anterior Un día perfecto (2015) móstrase un narrador óptimo-, e aí nada que obxectar. As súas dúas horas de metraxe van como un tiro. Como notable é o deseño de produción. O despacho de billetes foille favorable na súa primeira fin de semana, co cal misión cumprida, que diso se trata neste negocio.