«Como pode ser que acceder á arte sexa un acto subversivo?»

Tamara Montero
Tamara Montero SANTIAGO / LA VOZ

CULTURA

PACO RODRÍGUEZ

«A sorte dos filmes depende sobre todo do seu orzamento e de se ten distribuidora», advirte o intérprete

15 novs 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

O outro irmán é unha película esquinada. Dio a reseña do catálogo de Cineuropa que emocionou a Leonardo Sbaraglia (Buenos Aires, 1970), que onte recolleu o premio do festival compostelán e presentou esa mesma película, que non se estreou en España.

-«Neve negra» e «O outro irmán» están en Netflix. A favor ou en contra das plataformas?

-Non teño esa disxuntiva. O das plataformas dixitais é un fenómeno relativamente novo, que se está armando. Son plataformas nas que aínda é difícil de entender o negocio.

-Almodóvar cre que unha película que non pase polo circuíto cinematográfico convencional non debería ir a festivais de cine.

-Por suposto que me dá pena que O outro irmán non teña tido unha estrea en salas en España. Estamos a falar dun tema complexo. Relatos salvaxes tivo un investimento de entre 600.000 e 800.000 euros soamente para a promoción. O outro irmán non custou nin iso facela [ri]. A sorte das películas depende sobre todo do seu orzamento e de se ten unha boa cadea de televisión ou distribuidora.

-Aquí fálase de crise do cine. En Arxentina está en crise?

-É unha realidade. Por unha banda, nos últimos 15 anos o cine arxentino creceu exponencialmente. Estamos a producir máis de cen películas ao ano. Cal é a sorte desas películas fronte ao público? Moi diversa. Hai moitas películas en Arxentina marabillosas que non vai ver ninguén e iso ten que ver coa cadea comercial e as vías de comunicación e chegada ao público.

-Falabamos de bandos...

-Coa miña filla vemos a plataforma que sexa, e se houbese máis vería máis. Eu moitas veces quero ver unha película e non se onde máis buscar, porque un quere acceder ao coñecemento, acceder á posibilidade cultural de ver. Oxalá o cine tamén ofrecese iso, unha plataforma moi accesible.

-O público está cativo do que escollen outros para eles?

-Hai un directivo que decide que é o que supostamente o público quere ver e empézanse a fabricar salchichas en lugar de fabricar arte. Por iso son tan importantes os festivais, como este, que se encargan de levar ao público cousas ás que non teñen acceso doutro xeito. Como pode ser que acceder á arte sexa un acto subversivo? Cada vez máis para o acceso á arte parece que un ten que rebelarse a non sei que cousa.

-A súa entrada en Hollywood foi de man de Rodrigo Cortés. Seguro que alí non hai crise.

-Rede Lights foi a miña única experiencia. Sen coñecer moito ese medio, Estados Unidos tamén ten que loitar. Está dividido entre o cine comercial e o cine arty. Teñen outras leas, pero máis felices [ri].

-Teñen un un pouco feo. Kevin Spacey está a ser borrado da súa última película. Ata que punto a vida persoal dun actor debe influír na profesional? -É complicado. Non estou a defender o que teña feito ou non, pero é un grandísimo actor, aínda que me parece terrible e condenable o que fixo e tamén o xeito na que se defendeu.

-Cando Federico Luppi morreu lembrouse que a súa muller o denunciou por violencia machista.

-É certo. E ao mesmo tempo un pode dicir que Federico loitara moito contra iso. Iniciara un proceso psiquiátrico nos últimos 30 ou 40 anos para reverter esa situación, que por suposto tamén é condenable. Pero no caso de Federico iso aproveitouse case de xeito político, porque era un opositor a cousas que estaban a pasar en certos sectores de poder e eses sectores foron a por el, buscando as súas miserias, que as tiña e un non as vai a defender, pero ao mesmo tempo foi moi inhumano o que se fixo con el. Creo que aí está a clave, en non ser inhumanos no xeito de xulgar ás persoas.