«Xogamos con pouco diñeiro, pero con moito corazón e moitos amigos»

Fernando Molezún A Coruña / LA VOZ

SADA

cedida

Koke Carpente, músico e motor do festival Touliña Pop, fala do un ciclo cos irmáns Pardo mentres preparan a edición do 2022

26 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Desde a súa primeira edición no 2017, o Festival Touliña Pop de Sada conseguiu converterse en tempo marca nun referente para os amantes do rock and roll. O ano pasado tiñan un cartel de luxo, encabezado por bandas como os americanos The Cynics, pero o covid levoullo por diante. Este ano volveron con outro formato, o que permiten as restricións sanitarias, con pequenos concertos -pola súa capacidade, non polo seu contido- na Casa dá Cultura Pintor Lloréns. Ata o momento pasaron por Sada Peralta, Johnny Casino ou Kurt Baker. Pero queda un prato moi especial para pechar este ciclo de recitais gratuítos. Os irmáns Fernando e Miguel Pardo, integrantes de Sex Museum, virán en formato dúo eléctrico o 8 de maio. Koke Carpente, músico e motor desta iniciativa, conta como se saca adiante un festival por pura paixón pola música.

-Como nace este festival centrado no rock and roll?

-Nace das ganas de facer cousas en Sada, das ganas que tiñamos de traer ata casa a grupos que non tiñan tanta saída con outro tipo de festivais. Porque a base de todo isto é o rock and roll e as súas variantes, do garaxe dos sesenta ao punk pasando polo power pop. Son eses grupos que, de non intermediar nós, nunca virían ata aquí. A maioría de festivais tiran pola música indie, que está estupendo, pero nós queriamos cinguirnos a ese rock and roll que escoitamos toda a vida e que estivo moi presente en Sada.

-Como se monta un festival con cartel internacional nunha localidade como Sada?

-Os primeiros anos, sobre todo, era unha auténtica tolemia, porque non tiñamos respaldo e sempre tivemos claro que tiña que ser algo popular, gratuíto, para todo o mundo. Aínda que hai que recoñecer que o Concello de Sada sempre se portou moi ben. Entenderon desde o primeiro momento que o festival viña mover a vida social, económica e cultural do municipio. E aí tamén entrou a hostalería, que ía achegando o que podía, desde os que che dan diñeiro aos que che din que invitan a cear ao grupo que veña a tocar. Todos colaboran na medida en que lles é posible, porque saben que é tamén algo que lles beneficia, que trae moito movemento á hostalería.

-Di que os inicios foron unha tolemia, pero perseveraron.

-É que foron unha tolemia pero tamén un éxito. É máis, nesas primeiras edicións tivemos que buscarnos as pesetas para poder traernos aos grupos, negociar con eles, intentar sacar o máximo posible do pouco que tiñamos, tirando de amizades que habemos ir facendo en todos estes anos metidos na música, tocando en grupos... Pero é que agora son os grupos os que nos chaman a nós para dicirnos que queren vir tocar ao Touliña. Creouse un vínculo case familiar con eses grupos. Ninguén vén tocar ao Touliña por diñeiro, pero os músicos queren vir, dannos facilidades. Eu vou coa verdade por diante, dígolles o que hai, o que podemos ofrecerlles, e funciona. Non enganamos a ninguén.

-Fala de orzamento escaso pero contan con carteis con bandas internacionais.

-Tivemos aos Lords of Altamont, os Flaming Sideburns, o ano pasado estaban programados os Cynics... Calquera festival co noso cartel cobraría 40 ou 50 euros de entrada. Pero o noso é vocacional, desde o inicio queriamos que isto fose algo popular, que chegase a todo o mundo. Isto dá moito traballo, son seis meses de preparación. A xente cobra por montar cousas así, nós non. Xogamos con pouco diñeiro pero con moito corazón e, sobre todo, con moitos amigos, o que nos facilita as cousas. Aos grupos que non chegamos, sempre chega algún colega que nos achanda o camiño. E despois todas as bandas se van encantadas, porque as tratamos moi ben. E leste é un mundo moi pequeno, as cousas coméntanse entre os grupos, que se tes que ir alí, que che tratan de medo, que se come moi ben... Este é o modo de vender Sada.

-Un festival así só podería darse nun lugar como Sada, que tivo sempre gran tradición roquera.

-Sempre houbo moita movida de rock and roll aquí. O epicentro era o Moby Dick, pero había unha infinidade de locais nos noventa que só puñan rock and roll. Viñan os músicos da Coruña de festa a Sada. E eramos os de Sada os que enchiamos os concertos que había na Coruña.

«Faremos o festival cando poidamos REVISAR facelo en condicións, nin un minuto antes»

Co peche das Sesións Touliña Pop pendente para o 8 de maio, Koke ten a vista posta xa no 2022 para volver á carga en formato festival: «Farémolo cando poidamos REVISAR facelo nas condicións que hai que facelo. Nin un minuto antes. Non queremos medos nin dúbidas. E que a xente saiba que será, por suposto, gratuíto e co mesmo espírito de sempre. Intentaremos retomar o cartel que se nos quedou colgado o ano pasado, no posible».

—Tiveron que cancelar a edición do ano pasado polo covid.

—Démonos unha labazada moi gorda. Fomos dos primeiros afectados, porque o festival estaba previsto para maio. Estaban as redes botando fume, reservas en hoteis xa pechadas... E todo se foi ao garete. Pero xa nos dixeron os Cynics que contemos con eles para a seguinte. Iso é o marabilloso, que un festival pequeno como este teña que cancelar polo covid e que os grupos che digan que non pasa nada, que estarán aí para cando se poida facer e que teñen moitas ganas de vir tocar a Sada. Será que estamos facendo ben as cousas.

—Este ano polo menos sacaron adiante as Sesións Touliña Pop.

—O Concello portouse moi ben, deixounos unha infraestrutura fundamental, como é o auditorio, que ten capacidade para 400 persoas pero que polas restricións tivemos que limitalo nalgúns concertos a 60. Pero mellor iso que nada. Tratábase de que a xente soubese que estamos aí, que estamos vivos e traballando para, en canto póidase, volver co festival. Os primeiros concertos estabamos co peche perimetral e quedou moita xente sen poder vir. Pero había que facer algo, fervíanos o sangue.