Adeus a Rafael Á. Otero Vázquez, expresidente da Sociedade de Sada

daniel amor

SADA

Foi concelleiro do municipio durante o mandato de Nicolás Blanco Blanco e volveu formar parte da corporación en 1987 tras ser elixido como cabeza de lista do CDS

22 feb 2021 . Actualizado ás 12:38 h.

Rafael, amante dos balnearios que tanto visitou en días de asueto, sen esquecerse nunca do seu León natal, sentiu sin duda un feitizo por Sada, pobo que fixo seu como escribiu Tonina Fondevila, e tamén por Rosina, unha sadense de toda a vida, e mediados os sesenta decidiu quedar para sempre con Rosina e en Sada. Se deste segundo feitizo naceu primeiro Rafael e uns anos despois en 1970 a súa filla Anxos, pronto Rafa demostrou o seu feitizo por Sada participando activamente na nosa vida social buscando sempre o crecemento do benestar xeral dos sadenses e mostrando a súa solidariedade en todo momento.

Foi concelleiro sendo alcalde Nicolás Blanco Blanco durante cuxo mandato se inauguraría, entre outros moitos proxectos de progreso para Sada, a entón Escola Fogar Pedro Barrié da Maza, despois centro piloto da USC, que se converteu en pouco tempo nun dos mellores de España na súa modalidade.

Nesta época Rafa participa activamente na organización das festas chegando a ser presidente en 1972. Anos despois sería directivo na APA do colexio integrado na directiva presidida pola miña nai que puxo en marcha, xunto á dirección do colexio vos Xogos Escolares dás Mariñas.

Volvería formar parte da corporación en 1987 despois de ser elixido como cabeza de lista do CDS. Outra das paixóns de Rafael foi a Sociedade Recreativa, Cultural e Deportiva da que foi primeiro directivo e logo presidente nos anos 80 destacando pola procura da súa integración no pobo e a institución da concesión Sadense do ano, que entre outros recibiu en 1984 Isaac Díaz Pardo. De moitos recunchos de España que Rafa visitou representando a empresa de bixutería fundada con Rosina chegan estes días mostras de dor. A outra gran paixón de Rafa, ademais do ciclismo, era o fútbol e o seu Cultural Leonesa, cuxas míticas aliñacións do ascenso a primeira e da tempada 55/56 na máxima categoría recitaba como quen conta ata dez, o equipo da cidade onde Rafa estudara no Instituto Pai Illa e onde volverá xunto aos seus pais seguindo o seu desexo cando a pandemia o permita. Como tan emotivamente lembrou a miña nai, amiga sempre: ¡cantas cousas compartidas e que bonitos recordos quédannos! Ata sempre Rafael!