O soño dun matrimonio de Culleredo de morrer xuntos, e que non se cumpriu por apenas 14 horas
CULLEREDO
Unha necrolóxica en La Voz recolle o falecemento case simultáneo dunha parella coruñesa
07 may 2021 . Actualizado ás 11:35 h.«Parece que foi pactado». Explícao así una das noras do matrimonio formado por Josefa Pintor, de 98 anos, e Jesús Vázquez de 105, parella á que enterraron este xoves no cemiterio parroquial do Burgo, en Culleredo. De carácter moi relixioso, ela ofrecía misas para pedir irse xunto ao seu marido. E ao final o seu desexo non se cumpriu por apenas 14 horas. Pero esa escasa marxe permitiu á familia despedilos xuntos como querían. Optaron por atrasar o enterro de Josefa para non separalos nin na despedida. Tiveron que volver pór outra necrolóxica e compartiron flores.
Ela nacera en Maceda (Melide) en 1923. El, en Baltar (Arzúa) en 1916, e coñecéronse cando el ía facer traballos de labranza na casa na que ela traballaba. Xa casados e co seu primeiro fillo, desenvolveron toda a súa vida en Oca (Touro), ligada a unha explotación agraria.
Coa xubilación venderon todo e amoblaron o piso que compraran en Culleredo e que lle permitía estar máis próximo a un dos seus cinco fillos. Non houbo xubilación traumática no seu caso. Levaron ben o cambio e fixeron moitos amigos, relata a familia. Alí con 70 anos, Josefa aprendeu a ler nun curso de alfabetización mentres Jesús axudáballe cos deberes en casa. Afeccionados ás cartas, non desaproveitaban unha partida no centro cívico. «Canto mataba o 3 era unha festa», explican sobre Josefa e a súa afección á brisca. Ela era de carácter máis alegre que o seu marido e a quen lle gustaba o baile. Jesús era máis acougado, un «home de paz» e cunha memoria que conservou ata o final, cando xa o corpo non lle acompañaba. Ata os 98 aínda ía polo pan e saía aos recados. A ela aos 92 atacoulle a demencia.
Xuntos vacináronse do covid hai unha semana, aos poucos días ambos deixaron para comer e ela morreu o martes ás 11.00 da mañá. El que estaba tamén moi delicado, espertou só coa visita do sacerdote cando chegou para a extrema unción, aínda que as súas forzas xa non lle permitiron finalizar o ademán que fixo de persignarse. Cando velaban a Josefa, Jesús decidiu acompañala. «Estivo toda a vida moi entregado a ela», recoñecía a súa familia, que asegura que foron un exemplo de bonhomía.