César de Centi: «Ninguén lle pregunta a un roquero por que o é. Aos cantautores, sempre»
CORUÑESES
Celebra os seus 18 anos na música con novo disco e un concerto no Teatro Colón
14 oct 2019 . Actualizado ás 17:53 h.É un dos nomes ineludibles cando se fala de canción de autor na Coruña. E é que non en balde pasaron xa dezaoito anos desde que, cando estudaba Socioloxía, César de Centi cotejó por primeira vez dedicarse en serio á música: «Iso fixo que durante a carreira houbese varios momentos nos que estivese máis tocando que estudando. Acabei os meus estudos, pero sempre pensando en poder dedicarme á música ben a xornada completa ou, polo menos, a media xornada», explica este cantautor que este venres presentará o seu novo disco, Bailando o incendio, no Teatro Colón.
-Dezaoito anos vivindo da música...
-Eu non vivo só das miñas composicións e os meus concertos, senón que ademais son profesor de guitarra e vou compaxinando con outros traballos. Co anterior disco si que pasei momentos nos que puiden vivir integramente da música, pero habitualmente toca facer máis cousas. Pero sigo pelexando para poder dedicarme ao que me gusta.
-E definíndose como cantautor, termo que segue póndose en dúbida.
-Cando era máis novo si que era máis belixerante coa etiqueta de cantautor. Hai un peso sobre o termo que cando tiña vinte anos enfadábame moitísimo e defendíao contra vento e marea. Co paso do tempo vaime importando menos esa presión. Pero si que vivín coa laxa de que tiña que ser un tipo triste porque era cantautor. E aí tes, por exemplo, a Rozalén, que se atopa moi cómoda coa etiqueta de cantautor e que a escoita moitísima xente.
-De onde vén ese estigma?
-Non o sei, pero é certo que ao cantautor estáselle preguntando constantemente por que é cantautor, mentres que ao roquero ou ao que fai música indie non se lle cuestionan as súas preferencias. Eu só trato de ser coherente cos meus gustos e co meu traballo, pero nunca pechándome a cousas novas.
-O seu novo disco vai máis aló do que podería definirse como o son clásico dun cantautor.
-É a primeira vez que fago un disco cun produtor, sempre me producín eu os temas. Quería que fose algo distinto, e Xabier Biscaíño, o produtor, pensou en meterlle guitarras acústicas, eléctricas, violíns... Ademais, estiven escoitando esta última época moita canción de autor americana, como Damien Rice, pero sen deixar a miña corrente habitual de Silvio Rodríguez, Pablo Milanés e demais. Trátase de abrir o espectro musical, e iso nótase á hora de compor e gravar. Permíteche gozar máis. Só queda que a xente que me segue sexa consciente dese cambio e que lle guste o cambio.
-A pesar de levar 18 anos nisto, prodigouse pouco a nivel discográfico.
-Talvez porque son demasiado esixente. Tiro unha chea de cancións porque creo que non están á altura, e a medida que pasan os anos son aínda máis esixente comigo mesmo. Non é que busque a canción definitiva, porque se dese con ela non tería sentido seguir compondo, pero si cancións coas que me senta ben, que permitan expresarme.
-Con todo, deu infinidade de concertos. É un músico de directo, máis que de estudo.
-Sin duda. Escenarios percorrinmos todos. E a xente adoita dicirme que lle gusto máis en directo que en disco, o que me gusta moito, porque se fose ao revés tería un serio problema. No disco podes maquillalo todo, en directo estás só ante o perigo. Sobre todo se che plantas con guitarra e voz e nada máis. Aí non hai trampa nin cartón e ves se as cancións son boas realmente.
Concerto aniversario. O concerto deste venres no Colón é unha celebración dos 18 anos de carreira musical de César de Centi: «Vai haber de todo. Terei a unha banda, pero quería que reflectise o meu camiño artístico, así que tamén sairei eu só, e haberá invitados que me acompañaron estes anos, xente de Santiago, Madrid... Pero non quero desvelar moito», conta o músico.
«Subirme ao escenario do Colón aínda me produce vertixe»
César de Centi celebra a súa maioría de idade artística este venres cun concerto no Teatro Colón.
-Bo lugar para unha celebración como esta.
-É un soño cumprido, porque cando empecei a tocar a guitarra baixaba aos xardíns de Méndez Núñez e agora estou dentro do Colón. Para calquera coruñés o Colón é algo moi especial. Tómomo como un premio á constancia e agardo que a xente entenda o especial que é para min. Podería definilo como unha mestura entre alegría e acolloe. Porque por moito tempo que leve tocando en directo, subirme a ese escenario segue producíndome vertixe.
-Que foi daquela asociación Venres de Cantautar que agrupaba aos cantautores locais?
-Tivemos catro anos marabillosos e tiñamos moito público. Pero cada un tiñamos os nosos proxectos e non podiamos deixalos de lado. Así que decidimos despedimos alegremente de Venres de Cantautar, garántoche que non foi en absoluto algo triste.
-Haberá nova entrega de Cincoparedes, o proxecto conxunto que compartiu con Silvia Penide, Nando Deive, Félix Arias e Luis Mouro?
-Para min foi algo moi especial. De feito, creo que hai moito de Cincoparedes no meu último disco. Permitiume pórme por primeira vez como músico, instrumentista que se centra nas cancións doutro, e foi unha experiencia magnífica. Pero pasou un pouco o mesmo que con Venres de Cantautar, todos tiñamos os nosos propios proxectos que nos impedían vernos todas as veces que quixésemos. Non se se volveremos algunha vez. Pero foi un luxo poder compartir escenario cuns artistas que si, son colegas, pero ademais uns músicos fantásticos.
