O ano pasado dicía que se sentía coma se tivese 16, que pasará en leste?
10 may 2020 . Actualizado ás 00:16 h.Esta muller non deixa de sorprender. Hai uns meses dicía que tiña 105 anos e sentíase coma se tivese 16. Pois este xoves cumpriu os 106 e segue sendo a adolescente de máis idade da historia. Quedamos ás dez e media da mañá para a foto. «Estarei toda nerviosa polos Xardíns (en referencia aos de Méndez Núñez da Coruña). Hai tantos anos que non teño citas que estarei nerviosísima. Aínda que chegue uns minutos tarde, non che vaias, quero ir ben arranxada e iso lévame tempo», escribe nunha mensaxe que me envía por WhatsApp. Aos seus 106, esta aplicación segue sendo o seu mellor xeito de comunicarse con todo o mundo. Só as súas mensaxes darían para escribir un libro. Destilan humor e talento. Paquita Salguero Camareiro naceu o 7 de maio de 1914. Sen perder o sorriso sobreviviu á Primeira Guerra Mundial, á gripe de 1917 e á do 18, que foi devastadora. Saíu á boia do crack do 29 e ilesa da Guerra Civil. Ao finalizar a Segunda Guerra Mundial xa era unha treintañera. E o coronavirus tampouco puido con ela. O sábado pasado ás dez da mañá saíu á rúa despois de moitas semanas. Acolleuse á norma que permite aos maiores de 70 pasear de 10 a 12. Ela, en realidade, podería saír a calquera hora porque Paquita non ten idade.
SEMPRE COQUETA
Esta raíña do wasap contábame hai unhas semanas que estaba a piques de pedirlle o corredor a unha veciña para poder prolongar os seus paseos caseiros. Agora xa pode saír unha horas e, como lles dicía, foi das primeiras. Para a foto, sempre coqueta, quitouse a máscara e colgouna do mango do paraugas sen deixar de sorrir. Despois empezou a chover e tivo que regresar ao seu domicilio no centro da Coruña. O mesmo no que os seus veciños lle organizaron unha festa sorpresa. Paquita adoita celebrar coa súa familia e amigos íntimos o seu aniversario nalgún restaurante. Pero haberá que agardar a que cumpra 107 para regresar a este costume. No maio do coronavirus a festa foi distinta, pero entrañable.
FESTA SORPRESA
«Adornamos o patio de luces con globos de cores e cantámoslle cancións, como algunhas da tuna que coreamos todos. No descansillo da súa casa colgamos felicitacións de veciños e un cesto de margaridas, entre outros detalles», destaca Loli, unha das que se encargou da organización. Foi despois da sesta, que esta centenaria nunca perdoa. «Continúo cumprindo anos, meses e días. Como calquera persoa que pasa da centena e cústalle traballo despedirse deste mundo que, aínda que non é bonito, non está mal. Sigo facendo o que debo e como ás dúas en punto. Bótoche de menos. Moitas grazas, Pablito, por escoitar a esta centenaria que xa está para tomar sopitas e bo viño», dime noutra preciosa mensaxe. Prométolle que a abrazarei cando isto remate.
