Espray laranxa fosforito e unha caligrafía precisa que non destila dúbidas. Con estas ferramentas alguén escribiu o martes pola noite a frase arriba asinada na fachada lateral dun bar da Coruña ao que cada día acoden centos de persoas, mariconas e non. Resulta desconcertante ese impulso pola asertividad faltona en muros e empalizadas, esas probas descarnadas de covardía que adoitan ser a fanfarria dun odio maior e que se utilizan para humillar, insultar, agredir, amedrentar, chantajear ou sinalar. O referente é moi poderoso: aquel Berlín do ano 36 no que os comercios xudeus empezaron a marcarse con insultos e estrelas como anticipo do que acabou sendo a solución final. En realidade hai moitos exemplos na historia nos que tipos que ademais de ser uns viláns carecen da coraxe suficiente para chuspir merda á cara se ensañan desde o anonimato con alguén que non pode defenderse. Twitter converteuse tamén nisto aínda que os precedentes son antigos como a escritura. Nas ruínas das tabernas de Pompeya consérvanse as inscricións «Perarius es un ladrón»; «Oppius, ¡pallaso ladrón, sinvegüenza!» ou «Cosmo, fillo de Eudicia, gran investido e mamón, é un pierniabierto», o que demostra que a gilipollez non é un invento nin dixital nin analóxico.
Esta pintada de aí da que hoxe falo apareceu o martes na fachada lateral da Urbana, un bar da Coruña que en poucos anos modificou a dinámica dun barrio abandonado á súa sorte polas institucións e que hoxe é un exemplo de convivencia e tolerancia. Os seus donos, Luis Jarque e César Pérez, montaron o negocio alleos á aristocracia hostaleira local, sen axudas e cun patrimonio moi valioso: as súas ganas e o seu compromiso cunha forma de entender a vida que se trasladou ao local e ao barrio enteiro. Na Urbana conviven maricas e heteros, ricos e modernas, nenos e nenas, anciás de 89 anos que regan as plantas do bar, italianas fermosas, sirios de dous metros, raparigas de Teruel, pintores de Málaga , irmáns de Montevideo , de Buenos Aires, de Vilagarcía, pandereteiros que cantan con Guadi Galego, muchachotes sans e bos que rexentan ximnasios e arquitectas, moitas arquitectas. Á Urbana acode, basicamente, quen quere e faino coa convicción de que enseguida formará parte da familia e de que non será xulgado, nin insultado, nin condenado, nin apartado, nin ridiculizado. Seguro que isto é o que queren esnaquizar os cretinos da pintada laranxa fosforito. Non o van a conseguir.