A familia do desaparecido Yago da Ponte: «Dinos, simplemente, 'estou vivo'»

R. D. SEOANE A Coruña

A Coruña CIDADE

Anxo Manso

«Por que non se achegaron os  mesmos medios que noutros casos mediáticos?», pregúntase a familia do novo desaparecido Yago da Ponte. Medio milleiro de persoas apoiaron esta mañá aos seus pais e irmán nunha concentración na Coruña

16 sep 2019 . Actualizado ás 17:32 h.

Sen mencionala, a sombra de Branca Fernández Ochoa planeou este domingo na Coruña na concentración convocada pola familia do mozo de 28 anos Yago da Ponte Agulló, desaparecido o 14 de xullo cando regresaba do Festival Celta de Ortigueira. Nun breve e sentido comunicado, os pais, Araceli e José Manuel, e o seu irmán, Eduardo, espiron ante o medio milleiro de persoas que quixeron mostrarlles o seu apoio na praza de Pontevedra os seus temores, as súas esperanzas -«Dinos, simplemente 'estou vivo'», rogou o seu irmán ante as cámaras- , pero tamén a súa «impotencia» ante a incerteza e a falta de medios para a súa procura mentres outro «supercaso mediático» mobilizaba todos os recursos. 

Despois de deixar aos seus amigos no cámping de Ortigueira o último 14 de xullo, Yago tomou un tren ás 11 da mañá dirección Ferrol. Na estación de Cerdido, coincidindo cun transbordo, decide non continuar e pregunta a un maquinista como ir cara á Coruña. Víuselle deambulando pola zona nas seguintes 36 horas. E a partir de aí, nin rastro.

O día 21, 150 persoas, amigos e familiares, realizaron unha batida pola zona. «Pero seguíuselle considerando un desaparecido voluntario», lamentou o pai antes de apuntar que «outra persoa de moito renome social vaise voluntariamente en coche, déixao abandonado a poucos quilómetros es e organiza unha batida con todos os medios dispoñibles».

«Por que o 25 de xullo, despois de haber avisado dous días antes á Garda Civil de que iamos facer unha nova batida por Cerdido-Moeche, non se achegaron os mesmos medios?», dixo. E apuntou máis: Por que se rexeitaron os cans de Desaparecidos e o helicóptero da Policía Nacional?». Con emoción contida, o pai do mozo respondeuse en voz alta: «Pois porque se seguía considerando a Yago un desaparecido voluntario e sen dereito a máis medios», lamentou antes de subliñar «a nosa impotencia ao xurdir o supercaso mediático e moi similar».

Na súa aparición pública, o cabeza de familia aproveitou tamén para lamentar que «máis de 12.000 persoas desaparecidas en España non parecen ser un problema, nin tampouco os 2.400.000 afectados, como mínimo, entre familiares e amigos» e lembrou a angustia e o sufrimento dos máis próximos, sen durmir, algúns enfermos «e en risco de desenlace fatal». «Pero iso non conta _insistiu_ se se cualifica a desaparición de voluntaria, porque aos funcionarios encargados xa lles chega con buscar a aqueles considerados de alto risco. Pois non, señores, todas as desaparicións son de alto risco, para o desaparecido, para os seus familiares e para os seus amigos». 

A familia sinalou que, independentemente de todo iso, seguirán buscando «dentro das nosas posibilidades», e fixo un chamamento para que «Yago e os 12.000 restantes, e os seus familiares, e os seus amigos, sexan tratados como corresponde e póñanse os medios necesarios para a súa procura». De «tremendamente escasos» cualificou os recursos dispoñibles e censurou tamén a longa procura case en solitario que han de afrontar as familias afectadas se se trata dunha marcha voluntaria «sobre todo se queda nese 7 % que non se resolven no prazo de 15 días».

A nai de Yago da Ponte Agulló, Araceli, pechou a lectura do comunicado dirixíndose de novo ao seu fillo: «Sabes que che queremos moitísimo, seguímosche agardando, seguímosche buscando, seguímosche botando de menos... queremos volver abrazarche e, sobre todo, saber que estás ben».

«Que non se esqueza, por favor, calquera día alguén o vai a ver, calquera día vai aparecer», concluíu o irmán.  

Entre bicos e abrazos, a concentración, que se celebrou fronte ao colexio e o instituto Eusebio dá Garda, onde Yago estudou, disolveuse reiterando as «grazas de corazón» dunha familia que non quixo esquecer o seu recoñecemento a todos os que acudiron a arroupalos, tanto na Coruña como en Ponferrada, onde se celebrou outro acto, a todas as persoas que os apoiaron en «estes dous meses moi duros», a SOS Desaparecidos, e ás forzas de seguridade, en especial á Policía Nacional da Coruña e aos destacamentos da Garda Civil de San Sadurniño, o Seprona e os axentes de investigación xudicial «por animarnos a non perder a esperanza».