O homicida confeso da rúa Honduras da Coruña: «Perdín a cabeza, non son un asasino»
A Coruña CIDADE
A xuíza enviou a prisión ao detido despois de tomarlle declaración e escoitar as súas palabras de arrepentimento tras estrangular ata a morte ao seu compañeiro de piso
13 abr 2019 . Actualizado ás 22:41 h.Ramón María Rodríguez durmirá desde este domingo no centro penal de Teixeiro. A titular do xulgado de Instrución número 4 decretou o seu ingreso en prisión comunicada e sen fianza como investigado por un delito de homicidio.
O autor confeso do crime da rúa Honduras relatou durante máis de dúas horas fronte á xuíza o que ocorreu na madrugada do venres no número 7 da citada vía, onde ambos residían desde facía uns dous anos. Recoñeceu que discutiron e que rematou estrangulándoo cun cinto. «Perdín a cabeza. Eu non son un asasino», dixo varias veces. Xa o dixo en comisaría, onde tamén mostrou o seu arrepentimento. De feito, tras cometer o crime non pensou nin un segundo en fuxir. Chamou a unha amiga para pedirlle que acudise ao piso, que matara a Alejandro, e xa nin a agardou. Marcou o 091 para confesar o crime e agardou aos axentes no portal. Recibiunos con serenidade, anunciándolles o que fixera e o que se ían atopar na vivenda.
A vítima, o dominicano Alejandro Vilorio, e o home que o matou, o uruguaio Ramón Darío Rodríguez Franco, eran algo máis que compañeiros de piso. Mantiñan unha relación. «Amábanse un día e ao seguinte odiábanse». Dio unha amiga de ambos os que «en varias ocasións» mediou entre os dous. Coñecéronse hai uns anos pola súa vinculación á prostitución tanto con homes como con mulleres. E pronto viviron xuntos no mesmo cuarto e exercían o seu oficio fóra de casa. O falecido tiña alugado o piso ao seu nome e subarrendaba dous cuartos, cousa que a propietaria descoñecía.
Vídeo
Todo se desencadeou por mor da publicación dun vídeo con contido sexual e no que non faltaban as drogas que a vítima realizou ao seu verdugo. A discusión foi a maiores e leste púxolle un pé entre as pernas, tropezou e virouno. Logo agarrouno polo pescozo, apertoullo fortemente e notou un chasquido na garganta do falecido, tal e como recoñeceu na súa declaración. Ao mesmo tempo sacoulle cunha man o cinto que non levaba abrochado. Púxollo no pescozo e apertoullo con todas as súas forzas: «Viu ao seu amigo coa lingua fose e aínda se movía, pero minutos despois xa quedou quedo e deixouno caer no piso do cuarto», segundo fontes da investigación.
A morte por estrangulamiento, segundo os forenses, adoita deberse a motivos pasionais. Unha persoa afogada dese xeito tarda de 3 a 5 minutos en morrer, que é o tempo que o asasino mantivo o cinto apertado no pescozo do falecido.
A rúa Honduras volve á crónica negra
A rúa Honduras , en Labañou, é unha pequena vía de apenas 150 metros que viu dous crimes. O deste pasado venres e o ocorrido o 11 de febreiro do 2003, cando unha nova empregada dunha empresa de gas foi tamén estrangulada, pero cun cable. Un crime que nunca se resolveu.
A moza chamábase Cristina Rodríguez Paz e tiña 26 anos cando a mataron na empresa de instalación de gas na que traballaba. A pesar do tempo transcorrido, os equipos de investigación continúan sen obter pistas concluíntes ou testemuñas que permitan resolver o caso.
No seu día foi arrestado un home, compañeiro de traballo da vítima, e mesmo un xuíz ordenou o seu ingreso en prisión, onde pasou dous anos imputado dun delito de homicidio. Pero no xuízo un xurado popular absolveuno por falta de probas. Os pais de Cristina continúan preguntándose, 16 anos despois, quen estrangulou cun cable de computador á súa filla sobre as seis e media da tarde daquel día no despacho do xefe da empresa na que traballaba. Descoñécese quen lle pegou un forte golpe nunha cella, presumiblemente antes de asfixiala. Non contento con apertarlle o pescozo co cable ata matala, aínda llo anudó á súa garganta con extrema forza.
Para o tribunal popular non había proba de cargo algún contra o compañeiro da vítima, senón só «un cúmulo de indicios», insuficientes para condenarlle. Aquel home librouse dos 13 anos de prisión que solicitaba o fiscal e dos 15 que pedía a acusación particular. A familia da vítima recorreu o fallo ante o TSXG. No seu recurso, ao que se adheriu o fiscal, alegaron que no veredicto do xurado había «unha clara falta de motivación», que non explicaba por que non se lle condenou nin valoraba as probas para acreditar a súa inocencia ou a súa culpabilidade. Querían, en definitiva, que a causa volvese á Audiencia e que houbese un novo xuízo. A apelación non prosperou. O TSXG rexeitouna. Os xuíces lembraron que o fallo fora por unanimidade, que ao acusado declaróuselle non culpable de todos os cargos e que se descartou ata tres veces que fose o autor do crime tras examinar as probas inculpatorias e as exculpatorias. Para o TSXG, o veredicto «non era absurdo, nin arbitrario nin irracional. Estaba motivado».
