José Miguel Andrade, enfermo de párkinson: «Asinaría quedar como estou»

José Miguel Andrade Cernadas (A Coruña, 1963) é fillo, pai, esposo, profesor de Historia Medieval da Universidade de Santiago e enfermo de párkinson . Este xoves colaborou coa asociación de afectados sumándose a unha das 28 mesas instaladas para conmemorar o día dedicado a unha patoloxía que no 2040, cando -como lembra a campaña da entidade- colonicemos Marte, convivamos con robots e os coches pilótense sos, será a enfermidade grave máis común.

-Enfermo desde...?

-En xuño fará dous anos que me diagnosticaron, aínda que os primeiros síntomas son de fai polo menos catro anos.

-Que lle acendeu a luz vermella?

-Empecei a notar dificultades serias á hora de escribir, resultábame difícil escribir a man e todas as tarefas finas, colgar a roupa, cepillarme os dentes... Cando fun ao neurólogo, xa me dixo que era párkinson precoz.

«Nunha sociedade próspera é perfectamente reivindicable maior investimento en saúde »

-Como se asume?

-Foi un mazazo. En xeral, temos información moi nesgada. Eu imaxineime xa sendo un vello prematuro. Pero a enfermidade ten dramas varios, porque cada paciente é unha historia diferente. Psicoloxicamente o momento inicial é mesmo de duelo. Eu tardei en dicirllo á xente, excepto á miña familia e os meus amigos máis próximos. Agora sábeno os meus compañeiros e mesmo o meu alumnado. Mesmo o prefiro.

-E o impacto na familia?

-É o máis difícil. Dicirllo á miña muller e aos meus fillos... un mal grolo. Síntome moi orgulloso da súa reacción e, polo seu posto do seu cariño. Para min foi particularmente complicado contarllo aos meus pais. Non é sinxelo dicirlles a persoas maiores que o seu fillo ten unha enfermidade crónica incurable. Sorprendéronme, afrontárono con enteireza. Imaxino que cando eu non estou diante vivirano doutro xeito, pero foron moi positivos e asertivos.

-E afrontouno.

-Eu empecei con tratamento médico e contactei coa asociación Párkinson Galicia para a fisioterapia, a logopedia... vou tamén a aquagym, un programa, para pacientes de entre 45 e 55 anos con diagnóstico de párkinson precoz. Fago deporte, Pilates... Pero afortunadamente sigo traballando, con pequenas dificultades pero sigo traballando.

-Pequenas?

-Pequenas dificultades na vida diaria. Como colocar o pen para dar clase, utilizar o rato... e ás veces síntome máis espeso do que me gustaría para dar clase, pero sigo cumprindo coa miña función profesional. Sigo facendo o mesmo que antes, máis lento de movemento, máis lento de procesamiento intelectual, pero non deixei de facer absolutamente nada. Cóidome un pouco máis, iso si. 

-Que mensaxe gustaríalle trasladar no Día do Párkinson De esperanza? Reivindicativo?

-As dúas cousas. Esperanza porque, aínda que é unha enfermidade na que queda moito por percorrer, crónica e incurable, outra cousa é paliar os efectos e retardar no tempo o empeoramento. Esa é a confianza dos enfermos. Eu, sen dúbida, asinaría quedar como estou.

-E que reclamaría?

-Dúas cousas. Unha a nivel persoal, aínda que o pido para outros afectados: á hora de dar o primeiro diagnóstico, creo que os médicos deberían ser máis coidadosos e dar unha noticia tan seria dunha forma menos dramática, máis suave. Eu vivino con gran brusquidade. Igual é o máis eficaz, pero para o que a escoita é difícil de encaixar.

-A outra?

-A nivel global é importante investir moito máis en medios sanitarios. Que a visita ao neurólogo non se dilate no tempo, e que haxa máis acceso a fisioterapia, psicólogos e a todos os medios complementarios de tratamento. Creo que é perfectamente reivindicable nunha sociedade próspera e do primeiro mundo.

---

---

---