O chochín común pódese escoitar durante todo o ano
25 mares 2019 . Actualizado ás 09:27 h.Para este pequeno paxaro case sempre hai motivo para cantar. Sobre todo, se brilla o sol tanto como o fará hoxe. Estou de paseo madrugador pola ladeira que descende cara ao mar desde o obelisco Millenium, e acábome de atopar un xusto cando o sol comezaba a asomar máis aló de Monte Alto. Empolicado a unha poliña na que aínda non abrir as xemas, mírame tan atento que ata parece sentir unha vanidosa curiosidade pola impresión que os seus acordes teñan podido causar en min. Non é así, claro.
O máis probable é que estea a calcular se vou seguir aproximándome a el ou non. E, en consecuencia, se debe largarse coa súa música a outra parte.
Con toda a deferencia de que son capaz ante a evidente necesidade de expresión deste chochín común, deteño a miña camiñada para converterme no seu público. E porque a verdadeira destinataria da súa melodía debe de estar a intentar escoitar, e non é a miña intención suspender a súa primeira sesión musical do día. Este é o fogar de ambos, eu só estou de paso. Así que procuro resultar un intruso o menos incómodo posible.
De novo o chochín rompe a cantar, e o seu vehemente sonoridade resulta tan eufórica que contaxia do mellor tipo de entusiasmo este corazón humano. Tamén o dun congénere seu, que tararea uns cantos sebes máis aló. Leste, indignado, voa de inmediato a explicarlle que non desexa compartir esta zona con outro divo.
Desaparecen ambos tras a espesura. Son tan pequenos que poderían confundirse con vivaces ratos de cor castaña avermellada e cola moi breve. Desde esa cola ata o pico, un pouco curvado cara abaixo, hai ao redor de dez centímetros. Poucos exemplares pasan dos dez gramos de peso.
Moi pequenos e activos
Ao chochín común todo o que lle falta de volume teno, e dabondo, en vitalidade. Salvo nas noites de forte xeada. Entón deben dispor dun refuxio o suficientemente cálido como para non perder temperatura de xeito fatal. En ocasións protéxense a base de compañeirismo, e iso que durante o día son moi individualistas e territoriais. Así é como, nalgunhas zonas do norte de Europa, atopáronse dormitorios comúns de máis de trinta exemplares, apertados ata formar unha bóla de plumas, picos e patas.
Trogloditas
Cada macho esconde os seus niños nos ocos de muros, gretas entre pedras, e todo tipo de lugares similares. De aí o seu rechamante nome científico: Troglodytes troglodytes. Fabrícaos, ata sete diferentes, con herbas, liques e brión. É a súa parella quen elixe o mellor e perfecciónao ata que adquire a forma dunha esfera cunha pequena entrada. Ou bo, as súas parellas. A poligamia non é un problema nin para eles nin para elas. Cada mamá pon ao redor de cinco ou sete ovos minúsculos. Cada un deles, como unha semente de música para dentro duns meses.
Aí regresa leste, a esa poliña que tanto parece gustarlle. Pósase, sobe ata o máis alto, mírame de esguello e bota a cantar cun ímpeto en grao sumo resolto.
Sinal de alerta
Cando están inquedos, os chochines repiten un churrr, e un tetectectec... moi característicos, que permite saber se están preto. Á vez, soben e baixan a curta cola de xeito moi gracioso.
Conta suetonio...
...que o día anterior ao asasinato de Julio César, nos Idus de marzo do ano 44 antes de nosa era, un chochín foi asasinado no mesmo lugar por outras aves. Na súa opinión, foi un claro agoiro daquel crime.