Apoiado no andador foise despedindo, un a un, dos seus case 30 veciños: el, con 94 anos, e a súa muller vanse a unha residencia
24 mares 2019 . Actualizado ás 22:32 h.Esta é unha historia escondida nun barrio da Coruña. Un deses emotivos milagres da convivencia diaria. O reverso de tanta indiferenza, de tanta mirada empantallada. O protagonista, cunha humanidade do tamaño da torre de Hércules, seguirá sendo un coruñés anónimo. Salvo para os seus veciños de Monte Alto, que tiveron a sorte de telo ao seu lado. Eles son testemuñas do ocorrido. Contábao, emocionada, unha das veciñas na súa conta de Twitter (\
Logo situaba a historia: «Vivo nun edificio no que a maioría dos veciños xa son maiores, moi maiores, algo cada vez máis común... Quen pode, vive só, deféndese como pode con tal de non deixar a súa casa, a súa vida, algo que entendo moi ben...». Na Coruña hai unhas 26.000 persoas, segundo datos do Instituto Galego de Estatística (IGE), cuxa única compaña é, como canta Sabina, «esa amante inoportuna que se chama soidade».
Con ese modo de narrar que é o fío de Twitter, a internauta seguía contando: «Os meus veciños de arriba son unha parella de noventa e moitos que levan anos pelexando coa saúde; el leva coidándoa moitos anos, consentíndoa, pero os anos pasan e el tamén necesita coidados... Desde fai unha boa tempada teñen persoas que lles axudan diariamente».
Dos máis de 102.000 fogares da Coruña, na quinta parte só hai maiores de 65 anos, din os fríos datos do IGE. «Nos círculos dos veciños sempre nos preguntamos e preocupamos por como están e estivemos sempre axudando cando o meu veciño baixa co andador á rúa a facer unha poquita compra». Foi a comezos deste mes cando me contan os meus veciños que esta parella se vai a unha residencia, que era o que o marido quería desde hai tempo para que coiden ben á súa muller, porque el non pode como antes... Todos os veciños, contentos por eles, aínda que tristes pola despedida».
Inesperado adeus
Pero foi unha despedida que ninguén agardaba: «Esta mañá chámanme ao timbre e cando abro atópome ao residente co andador. Está a chamar porta por porta a cada veciño para despedirse... Emocionado, cóntame que se van despois de 44 anos aquí. A min empézanlleme a caer as bágoas. Dígolle que me alegro por eles, que os coidarán ben e que farán novos amigos. Doulle un abrazo enorme e fágolle unha caricia na cara. Son consciente de que é a última vez que o verei e o peor: el tamén o sabe».
As palabras, ata para os poetas, sempre son pobres para transmitir sentimentos: «Aguántome as ganas de chorar diante del porque se a min me excede a situación non quero imaxinarme a el, chamando á porta de 30 veciños para despedirse... deles, do seu barrio, das vistas desde a súa fiestra, de toda a súa vida». Por iso, «alí deixeino entrando no ascensor para ir ao seguinte piso, arrastrando o andador aos seus 94 anos ata emocionarse co seguinte veciño. Imposible non chorar ao pechar a porta. Lección de humanidade o que vivín hoxe...».
O ocorrido leváballe a unha reflexión: «Eu no seu lugar non se se tivese a valentía de enfrontarme a cada veciño, a cada recordo... Avogo por que non se perdan os edificios nos que todos nos coñecemos polo nome, que non perdamos a esencia de barrio, no que todos nos coñecemos... E preocupámonos». Isto é o que ocorreu en «un barrio cheo de historias alegres, tristes, emocionantes e no que aínda me chaman Isabelita». Así concluía o relato desta historia, tiernamente contada, desta emotiva despedida do barrio de Monte Alto.