O trombón baixo principal e membro fundador da Orquestra Sinfónica de Galicia faleceu na Coruña aos 52 anos
12 mares 2019 . Actualizado ás 14:19 h.Petur Eirikisson (Olafsvik, Islandia, 1966) consideraba que a música, do mesmo xeito que a vida, non era outra cousa que unha forma de agasallo ao que valía a pena dedicar ata o último alento de enerxía e así foi como quixo vivir ata o pasado venres 8 de marzo.
Formouse como intérprete primeiro no seu Islandia natal, en Reikiavik, onde comezou a tocar o trombón en bandas escolares e despois en agrupacións xuvenís, ata que en 1988 deu o salto a Estados Unidos para estudar en Boston cos profesores Douglas Yeo e John Swallow, e máis tarde con Scott Hartman e Sam Pilafian. En 1991 trasladouse a España para tocar na Orquestra Sinfónica de Castela e León e en 1992 ingresou na recentemente creada Orquestra Sinfónica de Galicia (OSG), onde ademais do seu trombón baixo principal implicouse na docencia a través da súa Escola de Práctica Orquestra e da Orquestra Nova da OSG.
Eirikisson está considerado como unha parte esencial do núcleo orixinal de músicos que converteu a OSG no que hoxe é. Como presidente do seu comité de empresa loitou por mellores condicións laborais, de ensaios e organización artística animado polo seu desexo de convertela nunha gran institución musical e artística.
Un dobre glioblastoma que nunca quixo ocultar [abriu un blogue para pór nome e apelidos á súa enfermidade no que deu conta do seu longo, doloroso e angustioso tratamento] apartouno definitivamente da súa profesión no 2017. A pesar diso, non deu as costas á vocación da súa vida: escoitaba os ensaios da OSG partitura en man, tocaba o piano, realizaba arranxos musicais e escribía novas pezas. Petur, que actuara ás ordes de Claudio Abbado, Lorin Maazel ou Zubin Mehta, tamén se puxo a dirixir un coro amateur coa mesma entrega, devoción e humildade franciscana coa que dirixiría o Wiener Singverein en calquera gran sala de concertos.
Cando as forzas xa non lle permitían seguir en pé, tras loitar contra a súa enfermidade coa coraxe e a entrega dun último rei viquingo, algúns dos seus discípulos máis próximos pasaban as noites coidándoo ao pé da súa cama mentres aínda ditaba música a alumnos e colegas.
Foise deixando un mundo un pouquiño mellor, cun fermoso legado na súa querida Orquestra Sinfónica de Galicia e nas decenas de alumnos aos que formou como músicos e, sobre todo, como persoas.