Ao non derrubarse o edificio, o demandante renuncia á pedra angular que sustentaba o seu litixio, e o Concello converte un símbolo da prevaricación en inmoble «singular»
09 feb 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O Supremo xa deixou moi claro hai tempo a manifesta ilegalidade con que se cimentou o edificio da rúa Fernando Macías, erixido sobre o inmoble que un día alumou a sede de Unión Fenosa. Así que nese sentido non hai dúbida da razón xudicial que agarraches ao demandante, o arquitecto Valentín Souto, que preitea desde fai máis de vinte anos nunha denodada loita contra os muíños da iniquidade e a prevaricación. Esgrimindo por lanza e escudo xustiza e lei, e por bandeira a ética, perseveró na execución da sentenza de derriba coa intención ejemplarizante de que non volvan repetirse irregularidades urbanísticas tan aleivosas.
Nada que obxectar á súa loita pola legalidade, pero é na súa bandeira ética onde ondea o paradoxo. O demandante acepta un acordo entre as partes que supón compensacións. Unhas, de reparación moral, como un protocolo de boas prácticas urbanísticas municipais ou a construción de vivendas de protección. Outra, de reparación económica, unha indemnización millonaria. Pero despois de dúas décadas de litixio, Souto abraza un pacto que deixa fóra precisamente a viga mestra da súa quijotesca batalla: a reposición da legalidade, que, segundo os tribunais, só era posible mediante a demolición do edificio. Así, con este acordo renuncia á pedra angular que soportaba a súa argumentario. «Dediquei un terzo da miña vida a parar unha inxustiza», dicía. Sobrevive o inmoble, cae o castelo moral, pero a un prezo: uns cantos edulcorantes éticos.
Pode aplicarse tamén o paradoxo ético ao Concello. Ten razón cando carga contra os responsables municipais -entón gobernaba o PSOE- que consentiron esta chapuza urbanística. Pero mentres o goberno local convértea en símbolo de prevaricación, ao mesmo tempo asina un acordo que non só evita a derriba do símbolo, senón que o perpetúa como edificio «singular». Aí quedará, á vista de todos, porque non hai reparación moral sen espectadores que aleccionar. É como aquel paradoxo clásico que preguntaba: fai ruído unha árbore que cae se non hai ninguén para escoitalo?
Nada máis lonxe da miña intención que pór en dúbida a acertada decisión de non tirar o inmoble, pois só faltaba que os veciños, pagáns deste embolado, fosen quedar sen pisos. Pero a cuestión é que, se ao final todo consistía en medidas ejemplarizantes e unha indemnización adecuada, por que non se expuxo dese xeito desde a primeira sentenza. Poida que non necesitasen nin mediador. Agora cobrará o arquitecto e parece que os residentes, pero xa é paradoxal que vaiamos ser os coruñeses os que paguemos este agravio urbanístico.