Hoxe tráiolles unha historia máxica, unha desas que fan lenda e que é tan real que a protagonizan tres reis: Melchor, Gaspar e Baltasar. Aos tres habíaos perseguido toda a vida, aos tres habíaos visto de nena na cabalgata, pero nunca pensei que tería ocasión de falar por extenso con eles. Pero como na Coruña pasan cousas incribles, atopeime fai tres anos unha tarde de decembro en pleno Campo dá Leña con tres tipos xeniais. Alí citeime con Baltasar, o pai, e os seus dous fillos, Melchor e Gaspar, que con todo o seu relato se coroaron como os Reis Magos de Monte Alto. Pediume moitas veces de pequena atoparme coas súas Maxestades de Oriente, pero nunca imaxinei que a realidade se volvese de adulta tan intensa.
Antes de quedar cos tres, recordo que falei por teléfono con eles para concretar a nosa reunión, e os meus fillos, ao meu lado, tremían de emoción: «Perfecto, Gaspar, vémonos mañá»; «De acordo, Baltasar»; «Agardo recoñecerche, Melchor»... Os risos que me botei por dentro nese instante.
Pero ao día seguinte non houbo dúbida de quen era quen, porque os tres me mostraron os seus carnés de identidade para certificar o que parecía mentira. Baltasar, o pai, contoume con detalle como se lle ocorreu a idea de montar este belén familiar. Que el soubese o seu nome non tiña máis tradición na súa casa, así que decidiu non instaurala cando naceu o seu primeiro fillo, ao que chamou Carlos. Pero cando lle viña en camiño o segundo, el, que estaba por aquel entón emigrado en Francia, deixouse levar pola insistencia duns amigos que o animaron a pórlle Gaspar. A Baltasar pareceulle nese contexto afrancesado que non tería tanta connotación o nome e atreveuse con guindo. Cuesta crelo, seino, pero Baltasar xuroumo cunha coroa sobre a súa cabeza: «Foi así, de verdade; Gaspar pareceunos un nome bonito sen máis». ¡Pero se logo lle puxeches ao teu terceiro fillo Melchor! «Bo -confesoume-, aí xa me facía ilusión ter esa curiosidade». Os tres non celebran o seu santo o día 6 nin montan algo especial, pero Melchor e Gaspar cando ían ao colexio e pasaban lista estaban abonados ás bromas. E a algunha anécdota tamén. Melchor contoume tamén que cando xogaba ao fútbol, aos 20 anos, tivo un choque cun compañeiro e sufriu unha conmoción. O médico ao facerlle a revisión empezoulle a preguntar: «Como che chamas?» «Melchor». E o teu pai? Baltasar. O teu irmán? Gaspar». «Ben lle dixo o doutor- téñoche que facer un tac». O nome, xa ven, deulles toda a graza do mundo, pero tamén todo o encanto. Melchor, Gaspar e Baltasar son desa xente boa que se afana en facer do seu cariño e do seu tempo todo un agasallo. Os tres son coruñeses e de Monte Alto e, aínda que non me van crer, Baltasar e a súa muller viven ao lado da rúa Oriente.