É seguramente o punto máis bonito e acolledor do barrio dos Mallos. Ou, polo menos, o era. Porque, en verdade, xa non é o mesmo que antes. Trátase da praza de Pai Rubinos, ese espazo entre a avenida de Arteixo e a dos Mallos, cortado pola rolda de Outeiro, onde se estableceu una certa harmonía. Alí, na zona na que cada día acoden as pombas a por o pan que lles dan algúns veciños, un ata se podía esquecer do tráfico bestial da rolda. Agora ten que evadirse de algo máis: dos edificios que rompen violentamente a altura xeral, un deles sen rematarse.
Son os resultados da burbulla inmobiliaria da pasada década. Cada vez que miro a aquel esqueleto de formigón observo un monumento ao descontrol e o toda pola pasta. Tamén un símbolo de onde chegouse no pasado e onde pódese volver chegar, a pouco que nos descoidemos. Alá polo 2004 intereseime por un dos pisos daquela zona. ¡Pedían 180.000 euros por un terceiro sen ascensor! Díxenlle ao vendedor que non podía asumir algo así. Púxome en contacto co seu asesor financeiro. Este deume unha solución: «Dille ao teu xefe que che faga unha nómina falsa que poña que ganas 1.500 euros. Consígoche o 100 % do valor do piso, mesmo máis». Eran outros tempos. De tanto facer manobras así, a cousa picou e quedaron mortos tan espantosos como ese.
Houbo quen accedeu á falsificación. Lembro o caso dun mozo do Agra do Orzán. Subscribiu unha hipoteca por 120.000 euros cando gañaba 900 euros mensuais. Pediulle ao xefe que lle manipulase a nómina para facer o paripé. Aos tres anos quedou no paro e non puido asumir as cotas. Foi desafiuzado. Pero non quedou sen casa. Sabendo que o inmoble rematara en Caixa Madrid, forzou a porta e volveu entrar. No 2013 La Voz recolleu ese caso. O titular: «Okupa na súa propia casa». Outra consecuencia anómala da tolemia xeral daqueles días nos que parecía que se ían rematar os pisos e había que compralos ao prezo que fosen.
Existe certa recuperación no sector, moi necesaria para a economía local. Pero tamén a chegada dos que se forran comprando casas para logo revenderlas. «O que pasa é que aquí neste país a xente quere gañar diñeiro sen traballar, dando pelotazos», comentábame hai pouco un veterano axente inmobiliario. Pode ser. O golpe foi tan forte que todos aprendemos a lección. Ou deberiamos. Pero cando escoito a xente queixarse porque non lle dan o 100 % da hipoteca ou o que di que colle unha casa antiga, restáuraa e multiplica por cinco o seu valor acórdome do cadáver dos Mallos. E cruzo os dedos para que algo así non se volva a repetir porque, queiramos ou non, estamos todos no mesmo barco.