Un percorrido por o presente e o pasado do polígono de Sabón
19 novs 2019 . Actualizado ás 09:01 h.Cando, hai xa tantos anos, o meu pai contou en casa que se ían levar Leyma de Lavedra -ninguén a chamaba entón Alfonso Molina- para plantala en Sabón, a min sooume a que o mandaban ao desterro. Aqueles trece quilómetros de distancia teletransportaban a fábrica a un universo paralelo ao que xa non se ía en bus, senón en transbordador espacial.
Co tempo, seguín a tradición familiar e tamén acabei traballando no polígono. Ocorreu moito antes de que Sabón tivese un prestixio de modernidade. Agora soltas que curras en Sabón e enseguida míranche con arrobo e ollos golosos:
-Na porta de ao lado.
-Vaia.
-Nada, home.
Agora Sabón soa a gran multinacional, pero entón, amigos, admitías que fichabas no polígono co mesmo sixilo que se estiveses a confesar que o teu era un terceiro grao no penal de Teixeiro . O máis estético do parque industrial eran a cheminea de Fenosa e os peixes mutantes do encoro.
Sabón creceu tanto que xa non cabe en Sabón e espállase polas ladeiras de Morás, engulindo todo o que atopa ao seu paso. Ata lle puxeron unha glorieta elevada e un porto exterior, onde as ondas fan piruetas a 17 metros de altura.
Ademais das sardiñas do Quinito e o paseo de costas á térmica, o que máis me gusta de Sabón é que abonda con cruzar a estrada para que, como aquel escravo que os xenerais romanos levaban de serie no seu carro, Arteixo rumoréeche ao oído:
-Lembra que es mortal.
Porque, cando un sae da nube de deseño e tecnoloxía punta do polígono, dáse de bruzos co Rozas, empanadas desde 1960, e cunha cabina de teléfonos que resiste na esquina ao WhatsApp e a esas outras vidas imaxinarias que levamos no peto. Se o camiñante se empeña en subir un pouco máis aló do Rozas, como tirando cara a Uxes, chegará á travesía dá Groufa (de groufo, «pedra erosionada de gran tamaño»). Aínda que non quedan groufos nin groufas á vista, si hai unha leira onde un rabaño de obstinadas cabras do país deixan a herba a nivel con paciencia ancestral. E, no alto do camiño, está Ou que Faltaba, un bar onde non hai foodies, nin healthies, nin brunches veganos, e onde os influencers xogan ás cartas con tapete verde regulamentario e con boli Bic cristal (escribe normal) para levar os tantas da partida.
Por iso, cando noto que se me sobe á cabeza o espírito innovador do polígono, saio a tomar o aire e doume un paseo pola Groufa, saúdo cunha reverencia ás miñas amigas as cabras e aterro na realidade 5.0 do Que Faltaba, onde di Alberto Mahía que poñen os mellores callos de Galicia, ou sexa, do mundo.