Suso Carro: «Amancio Ortega fixo cola aquí moitas veces e nunca protestou»

A Coruña

ANGEL MANSO

O propietario do Pirri avanza o final do mítico restaurante de Betanzos: «Ao principio da pandemia pechamos oito meses, estiven en casa e deime conta de que podía vivir sen traballar», di

23 ene 2022 . Actualizado ás 14:10 h.

É un local con soleira. Inigualable. Oitenta metros cadrados de bo produto. Centenares de anécdotas repartidas en dúas plantas unidas por unhas escaleiras míticas onde case se lesiona algún xogador do Superdépor. O Pirri de Betanzos é un dos últimos clásicos. «A maioría dos meus clientes non miran os prezos, só se fixan na calidade. Ten que ser bo. Eu por caro nunca tiven unha protesta e por dar algo malo, tampouco», asegura Jesús Carro Lendoiro. Suso. Ten 63 anos, dous fillos de 41 e 37 e, moi ao seu pesar, aínda non debutou como avó. Gran parte da súa vida pasouna detrás do mostrador. «Empecei aos 17 anos. Así que, cando pase o verán, haberá que pensar en vendelo», avanza. Sentámonos a comer, pero el non perde detalle de todo o que sucede ao seu redor. «Traballamos seis persoas nestes oitenta metros e eu nunca falto. Non delego en ninguén. Se dou positivo en coronavirus, pecho. Hai dúas cociñeiras, pero a alma mater son eu. A forma de facer os pratos, as racións... Desde a cociña vexo entrar e saír a todo o mundo e se o que come cada cliente», destaca. Mentres escribo no meu caderno, Suso pide uns lagostinos á prancha, o famoso polbo con patacas, coa cebola por amais , e rodaballo á prancha. «Betanzos é máis que tortilla e o Pirri máis que polbo», sentenza. 

Unha sociedade de 1977

Di que é do norte, de Betanzos-Infesta. Con 14 anos debutou na hostalería no Bar Carlos da rúa Arxentina. Alí coñeceu a Luis Vázquez Castro, que era moi do Real Madrid e moi inquedo e ao que todos coñecían como Pirri. «En 1977 montamos unha sociedade e empezamos co bar Garrido, que estaba na avenida de Castela. Eu tiña 17 anos e Pirri 22. Dabamos menú do día e xa entón apostabamos polo aceite de oliva de calidade. O menú custaba 300 pesetas (un pouco menos de 2 euros) e incluía polbo, que estaba moi barato. Foi un éxito. En 1980 montamos este e aos poucos fomos deixando o tema do menú do día á carta», relata Suso. O seu socio xubilouse hai uns anos. Un domingo normal dobran as mesas, un bo rótanas tres veces. «Á barra ninguén vén tomar un vaso de viño, a xente achégase para picar algo. Ofrecemos bo produto para clientela diferente, desde o que se quere gastar pouco ao que non lle importa investir 100 euros por cabeza. Á xente gústalle facer cola. Se hai persoas agardando non servimos café. Os clientes xa o saben e asúmeno. Amancio Ortega fixo cola moitas veces aquí e nunca protestou. É a persoa máis humilde do mundo. Encántanlle os xureliños e os mexillóns en escabeche, o polbo, e recordo que sempre pedía o viño da casa», apunta mentres dá un sorbo de Viña Alberdi. 

Peixes e mariscos do día

Compra o produto no mercado da praza de Lugo. «É o mellor. Levántome ás sete e media da mañá para ir. Eu non compro nada por teléfono, quero ter a centola na man e que me pique os dedos», destaca. Na carta do restaurante-mesón-pulpeira Pirri hai mariscos, peixes, carnes... «Piden moito os callos, as chuletitas de cordeiro de Burgos, o raxo, os petiscos morunos, os riles... Tortilla non temos, aínda que algunha vez fixemos algunha para levar para casa. Lembro unha vez que chamaron uns señores para pedir dous e dixémoslles que non. Ao cabo dun intre chamou Munitis, que era xogador do deportivo, e fixémosllas. Resulta que os que chamaran antes eran os seus pais», lembra Suso, cuxa lista de famosos que pasaron polo local é interminable. As vacacións repárteas entre dez días en Canarias ao sol e percorrer o norte de España de restaurante en restaurante. «Coñezo toda España de rutas gastronómicas. Non vexo igrexas, só locais de hostalería», confesa. No seu día estiveron a piques de trasladarse a un local próximo de 300 metros cadrados, pero por problemas urbanísticos o proxecto parouse. Agora o Pirri entra na súa etapa final. «Ao principio da pandemia pechamos oito meses e estiven en casa. E deime conta de que podía vivir sen traballar», di Suso.