Os maiores contábano, pero nin Google nin YouTube podían axudar a dar verosimilitud a batallitas sospeitosas de estar infladas pola mitificación do pasado. Parecía realismo máxico ese Riazor abarrotado e no que o Deportivo fora subcampión de Liga e aleitado a Juan Acuña, Luis Suárez e Amancio. A plomiza realidade para os rapaces que nos setenta e oitenta interesábanse polo equipo era outra. Domingos grises, transistores e fracasos que periodicamente remataban cunha capitulación en casa: o ano que vén non nos facemos socios. No verán algunha fichaxe pasable transformaba a desafección en contida esperanza para volver ao estadio. E así transcorreron case 20 anos. O fútbol de verdade era aquilo que pasaba de longo moi de cando en vez e convertíase en recordo: os partidos do Mundial de España 82, as tardes de verán do trofeo Teresa Herrera, as visitas da selección... Golpe a golpe o deportivismo habíase forxado un escepticismo que se miraba nun espello: o xeito de ver o mundo de Arsenio Iglesias , o adestrador que rematou sacando ao equipo -outra vez- do pozo. Por iso ata el mesmo foi vítima dese permanente estado de sospeita no que se instalou a bancada, na que luciu unha pancarta infame aos ollos de hoxe: «Proponcho e vaiche». As crónicas da época xa lamentan -¡en 1991!- como a imparable implantación do fútbol moderno levouse facía tempo por diante o romanticismo do vello fútbol. Por iso, despois dunha das grandes traxedias da historia do club, o ascenso perdido fronte ao Raio en 1983, un símbolo como Traba criticaba non ter subornado ao árbitro para non deixar o ascenso ao capricho do balón. Porque así era como se facían as cousas. Unha época que pechou «o día do Murcia». Aquel Riazor colgou o cartel de non hai billetes e púidose comprobar o que era un estadio cheo de verdade. Ardeu unha bancada e miles de persoas ocuparon o céspede e as vellas pistas de atletismo ata que desapareceu o lume e renovouse o partido, pero ningunha marchouse á súa casa. Non había ocos nin no terraplén que ía das portas de entrada do estadio ata a bancada de xeneral, onde os goles se tiñan que celebrar en manobras de equilibrismo para non caer pendente abaixo. E chegou o ascenso, o máis parecido a un título para varias xeracións. Se a Liga do 2000 xestouse sobre os ensinos do equipo que sufriu o penalti de Djukic, o Superdépor existiu grazas aos heroes que derrotaron ao Murcia. A tarde que empezou todo.