Pola cándida adolescencia

Antía Díaz Leal
Antía Díaz Leal CRÓNICAS CORUÑESAS

A Coruña

I. VALERIO

18 novs 2020 . Actualizado ás 05:00 h.

Dáme un bico, anda. Só un bico», pedía el. «A veeer», contestaba ela. Se estivese de safari en plena sabana, coa cristalería e mantelería adecuadas, como Robert Redford, tería brindado como el pola cándida adolescencia.

Os bicos son teimosos como un adolescente, revólvense contra os virus, chocan contra as máscaras. Acostumámonos tan rápido a non vernos a boca que atoparse con dúas delas a piques de estrelarse nunha esquina de Juan Flórez merécese un brinde. Das decenas e decenas de preguntas expostas estes últimos meses de peches, permisos, saídas controladas e outros réximes preventivos, quizais ninguén se atreveu a saber se corría o risco de irse a casa cunha amoestación se se deixaba levar pola paixón en plena rúa. Que ocorre se o amante en cuestión non é conviviente pero si parella estable? O CIS non pregunta estas cousas, pero quizais nuns meses saberemos se, do mesmo xeito que as separacións, contan os avogados, multiplícanse tras o confinamento, foron máis os que decidiron que esta separación forzosa ben vale apostar pola convivencia.

E iso que estamos no outono e suponse que o sangue anda menos alterada, ou será que a primavera nos atopou nas nosas horas máis baixas e roubáronnos abril e non había bicos posibles, nin rúa, nin ganas. E si, é outono. Pero se non chove, enchemos as beirarrúas á defensiva, como quen leva unha pancarta, non vaia a ser que non poidamos REVISAR pisalas en dúas semanas e quítenllenos as ganas. De bicos e bocas. Da cándida adolescencia que perdemos este ano. Aínda que nunha esquina calquera de Juan Flórez unha parella de rapaces pode lembrarnos que aínda nos latexa o sangue nas veas e podemos brindar.