Orcas que, sen antecedentes que expliquen o seu comportamento, golpean iates e veleiros cos seus corpachones de cinco toneladas e deixan as embarcacións sen goberno despois de arrincarlles o temón cos dentes. Non é un caso illado, unha casualidade. Os ataques repítense con moitos barcos e sempre con esta secuencia tan precisa: zarandear o casco, morder o temón. Non me digan que non é o argumento dunha película de terror. Unha película que, se se chega a rodar algún día, terá como escenario a costa coruñesa, o mar da torre de Hércules.
Recalcaba unha das vítimas destas acometidas que os científicos teñen unha chea de explicacións lóxicas para tan estraños episodios: que se as orcas están a xogar, que se ensaian estratexias para cazar atúns (carentes de temón)… Explicacións que parece que tenden a relativizar os incidentes. E por iso engadía este navegante que lle gustaría ver a algún deses científicos no seu barco durante un dos ataques. Todos estes lobos de mar, ao chegar a porto, subliñaron o terror experimentado a bordo, a mercé dos cetáceos.
A ciencia ten teorías precisas e convincentes para o que está a pasar, pero eu non vexo o momento de que fagan esa película, aínda sen precisión. Quizais algo na liña dos demos da noite, o caso real dunha parella de leóns do río Tsavo que en 1898, durante a construción dunha ponte para o ferrocarril de Uganda, se zamparon a 135 traballadores con selectivos ataques nocturnos. Tardaron nove meses en cazar ás feras. Un historión. E iso que William Goldman renegaba do seu guion, creo que de xeito inxusto. Coas orcas habería que botarlle moita inventiva, pero ¡miúdo argumento para un bo escritor!
