Algún día, cando todo isto pase, poderemos facer un glosario de expresións que aprendemos coa epidemia. «A bobada da alarma» estará aí, en primeira páxina
27 may 2020 . Actualizado ás 05:00 h.En Italia propuxéronse pór en marcha a 60.000 voluntarios por todo o país para lembrar á xente que hai que manter a distancia física e cumprir as normas que nos controlan nesta desescalada. Estarán armados, segundo un ministro italiano, coa forza da persuasión, a razón e o seu sorriso. Está visto que non só as nosas autoridades patrias apelan ao noso sentidiño: do lema da Xunta ao alcalde de Oleiros, que non porá controis nas praias porque os veciños teñen que ser responsables. É unha desas decisións que nos parecerían tan exemplares noutras latitudes, pero que aquí nos fan sospeitar de nós mesmos. Por unha banda moléstanos que nos traten como a nenos, e por outra dubidamos de nosa propia capacidade de cumprir as normas.
Unha oínte de Voces da Coruña queixábase esta semana porque no seu paseo diario pola praia, recentemente estreada a fase 2, non facía máis que atoparse con mozas que non respectaban o seu horario de saídas. Agora que os maiores de 70 son os únicos que teñen as súas franxas horarias, dicía, que non me ocupen a praia, que eles teñen todo o día, protestaba. Que difícil nos resulta ás veces pórnos no lugar do outro, e ao mesmo tempo con que facilidade sáenos o policía balcón que todos levamos dentro. O policía do balcón baixou xa á rúa e agora pode actuar en case todos os espazos. Hainos a tempo completo e a tempo parcial, de paseo marítimo e de terraza de bar, de parada de bus, de ocupación de beirarrúas, de máscara, de distancia nas colas. Debería usar a primeira persoa do plural, porque insisto: todos tiñamos vocación de vixiante xurado e non o sabiamos. Supoño que cada un de nós temos nosa propia fobia. Confésome culpable de facer saltar as alarmas cada vez que asoma o morro de Ney na praza de Lugo e está rodeado de nenos. E cando xiras unha esquina e atopas unha beirarrúa semi baleira pero os únicos que che cruzas deciden que os dous metros de distancia son unha parvada. Cun deses espécimes (sen máscara) cruceime esta semana. Ao seu colega (distancia cero, máscara invisible) dicíalle «que xa dixeron que van quitar esta bobada da alarma». Algún día, cando todo isto pase, poderemos facer un glosario de expresións que aprendemos coa epidemia. «A bobada da alarma» estará aí, en primeira páxina. Polo menos, aquí ninguén cortou as cintas para inaugurar as terrazas dos bares. Aínda que a da miña rúa merécese un corte de cintas, unha posta de longo, unha sesión de control no Congreso e moito máis. Diríase que os donos e os clientes hanse proposto, eles sos, levantar a economía do todo o país.