O propietario, xunto co seu irmán Damián, das carnicerías A. García orientou o negocio á repartición a domicilio e está á espera de autorización para aplicar un ERTE sobre unha parte dos seus 34 traballadores
05 abr 2020 . Actualizado ás 17:06 h.Tiveron que adaptarse á nova situación. E estas semanas ofrecen servizo de carnes, fiambres e pratos preparados a domicilio. «Xurdiu por estas tráxicas circunstancias porque, se non, non nos lanzamos axiña que. Non se que vai pasar cando todo isto acabe, pero pode abrirse outra liña de negocio. Creo que a podemos implementar e desenvolver nun futuro próximo», comenta sobre o resultado da iniciativa Javier García Candal. Aos seus 33 anos é o pequeno dos tres irmáns que dirixen a empresa que herdaron do seu pai, Antonio García, xubilado hai 4 anos. En 1974, este home natural de Tabeaio, Carral, abriu no mercado de Ramón Cabanillas a súa primeira carnicería. Aprendera o oficio en Caracas. «O meu avó tiña un abastos, un mercado, onde puxera de carne. O meu pai foise cara alá con 16 anos», relata Javier, neto daquel primeiro emigrante da familia. En 1978, Antonio abriu un negocio a pé de rúa, na rolda de Nelle, que segue funcionando. Despois inaugurou outro en cálea Alcalde Liaño Flores, cuxa responsable era María Dolores, a súa muller. «Chegamos a ter cinco, pero agora só tres porque se non resulta imposible atender todo. A nosa idea é que sexan carnicerías 2.0», reflexiona Javier, que traballa co seu irmán Damián, e tamén contan para a xestión co apoio da súa irmá maior, Vanessa.
Pío do Saleiro
Entre as tres carnicerías, a tenda de pasta fresca A Napolitana, da praza de Lugo, e dúas naves, unha de despezamento de carne e outra de elaboración de pasta, que venden a cadeas de alimentación, o grupo García Candal conta con 34 empregados. Séntese especialmente orgulloso do proxecto Pío do Saleiro. «Distribuímos carnes para hostalería, colectividades e cáterin. Por desgraza, a sala de despezamento témola case parada e estamos pendentes de que nos contesten sobre o ERTE que presentamos» analiza. Mentres a situación non se normaliza centran a súa actividade no citado novo servizo de repartición a domicilio. «Cada semana despachamos 150 quilos de roxóns e 120 de callos. Agora pídennos de todo. Desde unha persoa que dixo que lle mandase o que quixese a outro que pediu dúas chuletones de tres quilos cada un», comenta. Aínda que sempre estiveron vinculados ao sector cárnico, el e o seu irmán están sempre fose do mostrador. «Levamos as compras, a distribución, a xestión e a comercialización. Encántanos o trato co público e estar na rúa. Síntome carniceiro, pero hai anos que non collo a macheta», recoñece.
Un bo entrecot
Javier estudou Enxeñería Técnica en Deseño Industrial e ADE en Madrid. Está casado con María Isabel e ten un fillo de 3 anos. Lembra o que sempre lle di o seu pai, que, aínda que xa xubilado, está ao tanto de todo. «Que sexamos nós mesmos. Que hai que deixar portas abertas. Que hai que ser agradecidos e tratar ben á xente. De feito, polo que máis nos valoran, ademais de por ter produto de aquí, da terra, de primeira calidade, é polo trato próximo. Aquí cada cliente é un nome», destaca. Di que dedica moitas horas ás Carnicerías A. García, pero no seu tempo libre non perdoa o partido cos veteranos do Santa Margarita , onde xoga de fino interior esquerdo. «A pesar de dedicarme ao que me dedico, son carnívoro. A xente adóitase lanzar ao solombo, pero onde estea un bo entrecot cun bo veu non fai falta nada máis», asegura. Fálame do éxito que ten o caldo galego e outros pratos como a lasaña, que só precisan dun golpe de forno para ser consumidos. «Hai clientes que aproveitan o confinamento para cociñar e pídennos produtos para as receitas, e outros que o queren todo feito. Por exemplo, está tendo moita saída o caldo caseiro de sempre, listo para quentar e tomar», explica o empresario e carniceiro sen machete 2.0. «Gústanos o noso traballo e, aínda que empezamos temperán e acabamos pola noite, polo menos imos comer a casa, que se agradece. Oxalá que pronto poidamos REVISAR regresar á nosa vida de sempre», sentenza.