O secretario da delegación da Coruña do COAG lembra ao arquitecto recentemente falecido, en nome de todo o colexio
02 ene 2020 . Actualizado ás 08:33 h.Poucas veces atópanse persoas que esperten unha opinión tan unánime ao redor da súa figura. Andrés Fernández-Albalat Lois (1924-2019) apropiábase constantemente da acepción positiva dos termos; para el, a xubilación volvíase jubilosa, e así, ata os 95. Sempre traballando e escribindo, sen negarlle a ninguén un artigo ou un prólogo, e sen sospeitar sequera que el nos xubilaría a todos os demais. E sempre lúcido. Como colexiado número 29 e máis lonxevo, vía como o COAG (que refundó xunto a outros compañeiros en 1973, tras a escisión do Colexio de León, Asturias e Galicia) crecía ata case chegar ao número 5.000. Andrés foi o noso primeiro decano (1973-1977).
Contaxiaba optimismo alá onde ía. Tamén coa súa arquitectura, que se volve comprensible cando pensamos no que supuxo ser pioneiro do moderno nos anos setenta, cos medios daquela época e operando no Finis-terrae. Probablemente o lector non sexa consciente de canto don Andrés foi protagonista nas vidas dos coruñeses. Non hai un coruñés de toda a vida que non teña pisado polo menos dúas ou tres dos seus edificios. Os nosos pais compraron o seu primeiro coche, un flamante Seat, nas marabillosas instalacións da avenida de Alfonso Molina, protexidas polo mesmo muro cortina que vela o segredo celosamente gardado por Coca-Cola tras a fachada transparente na planta de Begano; a moitos nos coaron» nas instalacións da Hípica, porque non eramos fillos de militares; fomos de convivencia ao albergue da Marina de Sada; os nosos fillos seguen aprendendo no Conservatorio e a Escola Oficial de Idiomas ou asistindo á cabalgata de Reyes baixo o edificio do Club Casino na Marina ; e, con toda certeza, os nosos netos pasarán os recreos á sombra da dobre logia do edificio Ocaso que preside a praza Pontevedra. É curioso como alguén tan discreto conseguiu formar parte de todos nós.
E como non admitirías unha despedida triste, os teus compañeiros lembrarémosche -como ti dirías- «co optimismo do por vir, a alegría das vésperas e a ilusión que demanda e merece este vello e fermoso oficiar na arquitectura».
