Permítanme facer un apuntamento sobre as liñas que escribín aquí a semana pasada respecto da falta de civismo a propósito dun paseo por Ikea . Nelas rexistraba varios comportamentos cos que lamentablemente temos que convivir nese e outros espazos. Só un deles protagonizábano nenos (cos seus pais diante sen impedilo). Con todo, algunhas reaccións que vin nas redes sociais mostraban unha mirada selectiva só aos pequenos. E, como quen non quere a cousa, iso xa servía para xustificar vetos en bares. ¡Á! Coma se a niñofobia preventiva nunha zona de nenos? arranxase a falta de civismo dos que aparcan en zonas de minusválidos ou empurran a eses nenos a que se coen no restaurante.
O problema é xeral. As pateaduras, berros e golpes dos infantes reflicten inocentemente o que os seus maiores toleran e fomentan. Algo parecido á cochambre do botellón en Méndez Núñez que -¡milagre!- parece que ten os días contados. A que nos referimos? A árbores centenarias sometidas a meos, navalladas e pintadas. A un estanque de peces que xa non ten peces e si botellas flotando. A uns xardineiros desanimados que che din: «Para que facer nada se o van arrasar?». A un espazo privilexiado que debería ser coidado con mimo e amence con toneladas de lixo. A un reloxo floral que foi arranxado miles de veces porque o esnaquizaron intencionadamente. E etcétera.
Todos os partidos políticos que forman parte da corporación municipal (incluído o que actualmente goberna) toleraron que nun xardín botánico do século XIX cometeuse esta barbaridade durante anos. Unha boa parte da cidadanía, o mesmo. «Polo menos aí non molestan», podías escoitar. «O que teñen que facer os mozos é recoller todo antes de irse», soltábanche en modo buenista. «As bebidas son moi caras e os mozos teñen dereito á diversión», coma se iso estivese por amais das máis elementais regras cívicas. O que dixese algo en contrario ou era un carca, ou un mojigato ou -¡glups!- un fascista. O sensato era asumir as árbores mortos polos ouriños, os cristais rotos e as pelexas intermitentes. «Non é para tanto», diche o que logo apela á educación escandinava.
A semana pasada a alcaldesa anunciou en Radio Voz que ían iniciar os trámites para declarar Méndez Núñez ben de interese cultural. Iso vetaría o botellón alí. ¡Ao fin! É exactamente o que se faría en calquera cidade civilizada. Porque, vale, agora comeremos bolos de canela suecos, pero como sociedade aínda nos falta moito para chegar a ese ideal nórdico. Demostrámolo en Ikea. E demostrámolo tamén aquí desde hai anos. Aínda que nunca é tarde para recuperar o sentido común. Parece que se vai por aí.