A Pelícano xenuína, a Pelícano que fai esquecer os morreos ás agachadas e mesmo os concertos dos Homes G embalsamados, é unha humilde lancha, case unha casca de noz, que se dedica a limpar o espello de auga entre os peiraos
13 ago 2019 . Actualizado ás 00:45 h.Se na Coruña uno di Pelícano xa nin sequera se pensa no pajarraco de pico colgón, capaz de botarse ao gaznate calquera cousa, viva ou morta, como nos carteis de Wanted que alagan as pelis do Oeste. Na nosa cidade, agora mesmo, Pelícano só hai un: a discoteca portuaria que, a pesar diso, de ser unha sala de concertos, unha discoteca, como se diga, todo o mundo chama en masculino, O Pelícano, coma se tratásese da ave acuática que acaba de pillar ao voo un mújol nos desaugadoiros da Dársena.
Agora mesmo, o Pelícano é a mellor sala da Coruña por equipamento. Ata teñen palcos VIP, que valen para que un se amodorre aferrado a unha botella de champaña do caro. Iso de pedir champaña do caro é moi peliculeiro. En todas as pelis, cando alguén quere celebrar algo e, xa de paso, demostrar que hai pasta longa, pídelle ao camareiro:
-Unha botella de champaña.
-Enseguida.
-Pero que sexa do caro.
-Por suposto.
Os palcos VIP son iguais na música que no fútbol. Están para que un se distraia coa champaña do caro, o viño, o jamoncito recentemente cortado, o que sexa, todo vale con tal de non decatarse de quen canta no escenario ou como vai o partido.
-Onde quedamos hoxe, neno?
-Onde vai ser?
-No Pelícano.
-Acabásemos.
Aos rapaces gústalles moito ir ao Pelícano. Sobre todo a primeira vez. Aos adolescentes gústanlles moito as primeiras veces. É cousa da puberdade. A primeira vez todo parece fermoso, único. Logo uno xa se vai dando conta de que tampouco é para tanto. Aos chorbitos e chorbitas que van por primeira vez ao Pelícano failles moita ilusión. Á segunda xa che soltan que pasan de volver, que hai moita xente maior.
-Maior?
-Si, de 25 ou máis.
-Que viejuno.
Pero a Pelícano xenuína, a Pelícano que fai esquecer os morreos ás agachadas e mesmo os concertos dos Homes G embalsamados, é unha humilde lancha, case unha casca de noz, que se dedica a limpar o espello de auga entre os peiraos. A Pelícano é o robot aspiradora que a Autoridade Portuaria solta polo seu pedazo de mar para que absorba os pelos do gato e ese po que somos nós mesmos, que nos imos desgastando. Grazas a este barquito podemos repetir, cen anos despois, aquilo que dixo Lorca ao pasear pola Dársena:
-Este auga parece postiza.
Porque este Atlántico de clausura está tan limpo que parece un océano de xoguete polo que a Pelícano vai e vén coma se fose unha pianola pasando a súa partitura acuática pola quilla.