En todas as praias existen pequenos microclimas e recunchos refuxio. Na de Riazor hai un moi especial nas rocas que están ao lado das Escravas e que debuxan unha sorte de calita. É unha zona frecuentada polos verdadeiros profesionais da praia. Eses homes de pel curtida que levan a cadeira metálica para pasar o día nas escaleiras incrustadas na roca, xogando ás cartas cos amigos. Esas mulleres que van soas co tempo exacto para darse un baño de sol, outro de auga, un máis de sol para secar e volta ao traballo. Todos elixen este área que é case súa, xa que apenas a frecuentan os bañistas ocasionais, máis propensos ás grandes e populosas planicies de area.
Nesa parte da praia dáse polas mañás, cando a marea está baixa, unha das escenas máis míticas da infancia de (case) todo coruñés: nenos con trueiros entre as rocas. Alí á caza de cangrexos, camaróns ou calquera pececillo despistado poden pasar horas e horas a pleno sol. Os profesionais da praia asesoran: «Coidado con esa roca que ten algas e escorrega», advirte unha señora que segue charlando coas súas amigas sen perder de vista ao neno, por se non o fai caso. «Hai que meter un pau por baixo e axitar para que saian os cangrexos», di ao avó dun dos pequenos pescadores.
Agora os tempos cambiaron. As multinacionais de roupa deportiva ofrecen equipos baratos para facelo todo moito máis levadío. Nos oitenta os nenos xogábanlla descalzos, notando como rascaba (e magoaba) a pedra nos pés e cun trueiro ríxido. No 2019 levan escarpíns, esas zapatillas de goma que protexer todo o pé e agarran á roca. Ademais, os trueiros son telescópicos e adecúanse á lonxitude que uno prefira. Segundo infórmame a nai dun de cázaos-cangrexos, hai packs de trueiro cun cubo que interiormente se pode dividir en tres partes para así clasificar as especies.
Así transcorre a mañá nesa esquinita de Riazor, co mar tranquilo. A calma só a altera a emoción dos nenos. «¡Este cangrexo é venenoso!», berra un que identifica a cor negra co mal. «¡Mira aí, o transparente!», sinala outro. Chega un momento no que fan a árbore genealógico dos cangrexos, con pais, fillos e curmáns. Intentan atrapalos, pero os pequenos crustáceos son demasiado rápidos e escurridizos para os seus reflexos. O cubo compartimentado dos pequenos apenas alberga unhas crías de camarón. E algas. «Son para que llas coman» .
Ante iso a un éntralle unha sensación de paz. Tamén a nostalxia. Pero ollo, a do non vivido. Porque, en efecto, debo ser o único coruñés que non tivo trueiro de neno. E, observando a cara de emoción dos nenos, dáme que me perdín moito.