O patrón maior da Confraría de Pescadores da Coruña ten 49 anos, unha neta de 3 e un barco de 7 metros
17 jun 2019 . Actualizado ás 09:16 h.Dúas veces busca na galería de fotos do móbil. Unha, para ensinarme unha imaxe da súa preciosa neta de 3 anos. E a outra, para mostrar algunhas instantáneas de percebes impoñentes procedentes da nosa costa. «Na Torre segue habendo moi bo percebe porque é unha zona que está moi vixiada, do mesmo xeito que o porto exterior. Pero as rocas do Portiño, Mera, Suevos ou Ares están esquilmadas polos furtivos», asegura o patrón maior da Confraría de Pescadores da Coruña. «Esta é a miña segunda lexislatura. Fun reelixido fai un ano. Dá quebradizos de cabeza, pero alguén ten que estar. Tratamos de facer fronte aos problemas, ás novas normativas… Somos 160 entre pescadores, mariscadores e percebeiros», analiza Felipe Canosa Elevado. «Buff, en cantidade de ocasións vaciláronme polo segundo apelido. Ás veces adiántome e digo “elevado estou sempre”. A orixe é estremeño», comenta este coruñés da rúa Cordelería ao que lle custa dicir a idade que ten. «Pouca xente sabe que teño 49 ou que teño un fillo», comenta. Sóalle o móbil. É a súa parella. «Vale, Cari (de cariño) quedamos ás tres e media», escoito que lle di.
Xoias e Gran Sol
Charlamos na cafetería Bello Mar, na esquina da rúa Ramón e Cajal coa avenida do Exército e en fronte da Casa do Mar. Con cada consumición ponche un petisco contundente, ou medio sándwich mixto, ou unha empanadilla ou un mini bocadillo. Así dá gusto. Felipe dá boa conta das viandas. «Sempre fun delgado, desde rapaz. Gústanme os percebes, claro, e todo o marisco. E o polbo, o peixe, os ourizos e as algas. O exercicio que fago é traballando porque fai moito que non saio a correr», comenta. Estudou no Eusebio dá Garda e no Montel Touzet. Di que na súa familia non hai antecedentes mariñeiros, aínda que ao seu pai lle gustaba pescar. Morreu con 35 anos. «Tiña un taller de xoiería onde aprendín con el. Antes de ser percebeiro traballei moitos anos no taller, aínda que sempre me tirou o mar. Fixen campañas do Gran Sol e iamos aos salóns de xoiería que se organizaban», lembra. «Fixen moitas cousas na miña vida. Son variado. Sei de soldadura, carpintería, albanelería…». No 2009 foi a botadura do Rosfel, o seu barco de sete metros que fondea preto das rocas cando vai ao percebe, ou co que percorre a costa cando anda ao polbo. «Case todo o fixen eu. O cableado, todo», afirma.
Música para pescar
De novo volve reflexionar sobre a actividade dos furtivos. «O outro día en Mera comisáronlles 30 quilos a dúas persoas. Nós na primeira marea da mañá, que é a única á que podemos ir, collemos uns 4 quilos. Que collen eles para levar semellante cantidade? Fan moito dano, traballan todas as mareas, os festivos, as fins de semana, e nós non podemos. Comprendo que a misión do furtivo é buscarse a vida, pero a misión do legal é denunciar. Como non queremos enfrontamentos todo o leva o gabinete xurídico da confraría. Hai unha cantidade inxente de furtivos localizados», destaca Felipe , que lle dá as grazas ao servizo de gardacostas e ao grupo Erpol da Policía Autonómica. «Sempre están aí cando os necesitamos». Cando sae a faenar sempre pon música, menos as tres horas que pasa nas rocas, dúas horas antes que a baixamar e unha despois. «Gústame bailar temas latinos. A bachata, as cancións españolas… Algunha vez reenganché. Fun directamente da pista de baile ás nasas», confesa este veciño de San Pedro de Visma que viches rechamantes pantalóns e asegura que ten unha especial habilidade para conciliar o soño. «Tócame durmir e durmo, sexa a hora que sexa, con luz, co televisor aceso…». A unha semana para o San Xoán pregúntolle polas sardiñas. «Polo que me din vai haber».