Sorprendido pola Garda Civil en Mesía, redondeou a súa escusa despois de superar o límite do etilómetro no control de alcoholemia
15 jun 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Somos o país do Lazarillo e Sancho Bandullo, o país da picaresca; o país daquel socio do Real Betis que estivo varios lustros entrando no campo de fútbol -gratis, por suposto- cargado cun bloque de xeo de notables dimensións. «Son o do xeo», respondía cando lle preguntaban na porta. Ou xa o dicían directamente os porteiros: «Que pase, que é o do xeo». Ata que alguén descubriu que, en canto accedía ao estadio, deixaba o bloque enteiro na cunca do váter para que se derretese sen deixar rastro, aproveitando as bonanzas do clima sevillano. E a gozar do partido, claro.
Gústenos ou non nos guste, esta condición de pícaros acompáñanos alá onde imos, aínda que non está moi claro que sexa unha característica exclusiva do noso carácter. A moi flemática Axencia Tributaria británica (a HMRC) recompila cada ano os mellores subterfugios dos contribuíntes que non presentan a tempo a declaración da renda. Aparecen xoias como «tiña que coidar dunha bandada de papagaios», «vin a erupción dun volcán na tele e traumatizoume» ou, simple e honestamente, «xunteime coa xente equivocada». Tampouco Bélxica é precisamente un país latino, e alí atopamos o caso daquela tenra avoíña de 79 anos que en setembro do 2017 foi multada con 4.000 euros por circular a 238 por hora. O seu inocente pretexto: «Saín a dar un paseo, non podía conciliar o soño».
A nosa remota esquina peninsular tampouco parece exenta da pillería, aínda que o galego se defina máis pola súa retranca. O último caso sobresaliente, ocorrido a semana pasada, é o do paisano que foi sorprendido ao volante en Mesía cunha borracheira do nove e medio. Os axentes da Garda Civil fixéronlle soprar primeiro nun etilómetro de aproximación, e levaba tal melopea que pasou o límite. Así que tiveron que empregar un etilómetro de precisión para facerse unha idea do que bebera este individuo, que era algo que non estaba nos escritos a pesar de que o reloxo marcaba aínda ¡as doce e cuarto do mediodía! Cando os axentes lle preguntaron de onde viña con semellante cogorza, fíxoselle a luz e respondeu que «de coller auga fresquita na fonte». Marabilloso.
Á marxe do perigo e da barbaridade inexplicable que supón o feito de que a estas alturas continúe conducindo un reincidente recalcitrante como este, que xa fora cazado polo instituto armado en similares circunstancias en xaneiro e en xullo do 2018, haberá que recoñecer polo menos que a escusa é antolóxica, e que urxe pórse a investigar sobre a singulares propiedades psicotrópicas da auga de lume dos cristalinos afluentes da área coruñesa.
