En redes sociais como Instagram vive unha Coruña paralela. Cos seus coruñeses virtuais, os seus museos, as súas tendas, os seus restaurantes e os seus bares. Subiunos ao carro instagramer ata o pescadero.
Cóntamo unha amiga que descubriu a pescadería á que hai que ir se queres un like. Ademais duns salmonetes preciosos. Curiosamente, descubro que recibe aplausos virtuais de media ducia de locais que sigo eu tamén. Que á súa vez reciben os likes de blogueras coruñesas e de amigos que comen, compran, pasean e tapean nos mesmos sitios que eu.
Resulta curioso comprobar como reducimos os nosos dous universos, o real e o dixital, aos mesmos contornas que xa coñecemos. Reviso a lista de perfís que sigo en Instagram e descubro que un bo puñado están a unha mazá da miña casa. Vai resultar que somos de barrio, no asfalto e nas redes, pero de barrio. Somos animais de costumes e gústannos os escaparates deste lado da vida... e do outro tamén. Como Alicia atravesando o espello, no canto de cruzar a rúa tenteamos alén da pantalla para ver que se coce a 500 metros do noso portal. E cando o que atravesamos é a porta desa tenda de decoración, temos a sensación estraña de que xa estivemos alí, de que ese sofá, esa lámina, esa maceta, xa os vimos. Unha sensación familiar como a de pedir ese bao de cocido e pensar que o vimos nun par de stories de alguén a quen seguimos. É que todos pedimos o mesmo ou é que só seguimos a quen pide o mesmo que nós? Imos sospeitar que o segundo... fago a proba: se tecleo simplemente «pes» no buscador de Instagram, o primeiro resultado é o posto en cuestión da praza de Lugo do que me fala a miña amiga. Alí loce un pargo relucente, seguido dos likes dunha tenda na que a semana pasada escollín un xersei.
Un dos meus avós percorría as cidades que non coñecía collendo calquera ruta de bus ata o final. Logo desfacíaa andando. Así vía barrios que doutro modo non habería nin cheirado. Poderiamos facer o mesmo cando buscamos contas en Instagram, desfacendo o camiño habitual e desafiando aos algoritmos que saben que se unha vez lle dei a gústame na tenda do xersei, é posible que acabe comprando unha pescada nesa pescadería. E se houbese un punto no que picar para pedir que nos recomenden que nos vaiamos xusto a ese sitio que nunca seguiriamos, porque ninguén o segue na nosa contorna? Unha especie de cookies á inversa que nos sacasen do noso barrio. Sexa esa zona de confort Monte Alto ou a pantalla do comprimido.