Xa se que hai que sacrificarse para que os atletas poidan correr a gusto polos Cantóns, pero de verdade era necesario cortar simultaneamente o paseo marítimo, a praza de Pontevedra e Linares Rivas?
16 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Amo o deporte. Velo, non practicalo, claro. Son, por exemplo, unha das 15.800 almas cándidas que hai uns días contemplamos con resignación cristiá como o Raio Majadahonda pasáballe por amais ao noso centenario Deportivo. Ademais, como di o meu amigo Mario Beramendi, hai tempo que os pais nos convertemos nos utilleros dos nosos fillos. E por iso tamén me tocan adestramentos e campionatos de yudo e fútbol. Sobre todo o do fútbol ten o seu mérito, porque estar ás nove e media da mañá un domingo de inverno na Torre é unha das cousas máis fermosas que se poden facer nesta cidade. Particularmente se graniza e vén o ventarrón do Norte. Ata que punto gustarame o deporte que o outro día me traguei a derrota do Básquet Coruña, vendo atónito como o seu rival lle levantaba unha vantaxe de vinte puntos.
Presento estas credenciais porque algún dirá que o que vou escribir é froito do meu desamor ao mundo deportivo. Nada diso. Paréceme xenial que a cidade estea chea de runners , aínda que ás veces resulta complicado andar polo paseo marítimo esquivando corredores, patinetes e bicis. Pero unha cousa é iso e outra organizar, ao berro de «Correr na Coruña qué bonito é», un maratón en pleno centro urbano tan coidadosamente planificado que logrou colapsar todas as vías de entrada e saída da cidade.
Xa sei que todas as grandes urbes teñen o seu maratón e que se corren no centro. E paréceme estupendo. Pero estou seguro de que en Nova York ou en Chicago o Concello ofrece vías alternativas para desviar aos coches que non poden circular polas avenidas cortadas. O domingo, por motivos que non veñen ao caso, crucei A Coruña en coche ás dez da mañá. A esa hora xa había fondistas deixándose o pelello sobre o asfalto. Fantástico. Que mellor xeito de empezar o día que unha boa carreira. Nese momento aínda era posible circular. Pero, cando tres horas despois quixen regresar desde a zona de Catro Camiños á Cidade Vella vímonos atrapados nunha roda para hamsters entre a praza de Pontevedra e a de Lugo. Nun lugar mandábanche ao outro e volta a empezar.
Xa se que hai que sacrificarse para que os atletas poidan correr a gusto polos Cantóns, pero de verdade era necesario cortar simultaneamente o paseo marítimo, a praza de Pontevedra e Linares Rivas? É que resulta que vivimos nun istmo e se pechas eses tres puntos, A Coruña afógase.
Hai que recoñecer, iso si, que o atasco foi glorioso, monumental. Xa postos a leala, é mellor facelo ao grande, deixando un só carril aberto para entrar ou saír por Alfonso Molina. Foi homérico.