Entre o que dicimos que facemos e o que facemos hai un vertedoiro de incongruencias
21 mares 2019 . Actualizado ás 05:00 h.Non quero cagarla porque sei que o tema é peliagudo e enseguida fere sensibilidades. E sen dúbida non hai a menor intención de que os donos dos cans síntanse atacados cando do que se trata é, precisamente, pola contra. De que paseen coa mesma tranquilidade que o facemos o resto dos coruñeses que non temos can. Que paseen, que os paseen e que non esquiven unha e outra vez a caca dos canes nunha cidade, Coruña, que vai camiño de coroarse como unha das máis perrunas. E iso, está claro, ten consecuencias que saltan á vista cando se camiña, cando se corre e cando se quere gozar do céspede dos parques.
Non coñezo ningún dono dun can que non diga que non se afana en recoller as feces sempre que o seu can caga e non coñezo a ningún que non diga que todos os días sae á rúa coa bolsa pertinente e que todas as veces que o seu can fai as súas necesidades non se agache para tiralas ao lixo. Entón, a pregunta é obvia: de quen son os restos que pisamos?
Quero pensar que non son dos donos, e que o que realmente sucede é que entre o que dicimos que facemos e o que facemos hai un vertedoiro de incongruencias que nos comemos os demais, ou mellor devandito, que pisamos os demais, que podemos ser cualificados de guarros por outros motivos, pero non porque manchemos de merda as rúas. Ese é outro nivel.
Coruña está sucia por diversas razóns, pero una delas é que os cans fan as súas necesidades nas beirarrúas e que as persoas que son responsables de telos non as recollen, ou ben porque non lles dá a gana ou ben porque non poden atender a todo ese tipo de incontinencia que, por outra banda, non sempre ofrece unha posibilidade razoable de limpeza, salvo que os donos se vexan obrigados a levar amais unha mangueira. Noutras palabras, non sempre a caca dos cans pode abrazarse á forma dunha bolsa. Aí déixoo.
Aínda que tamén hai que verlle a parte positiva a todo isto, que a ten; polo menos para os supersticiosos que creen que cada vez que un mete o zapato en tan desagradable sorpresa sorriralle a fortuna. ¡Pois que afortunados somos os coruñeses que xa podemos xogárnola ao éxito con só pór un pé na rúa!
Algo haberá que facer con tanto charco marrón, con tanto can solto e con tan poucas ganas de agacharse fóra de casa. Que dentro dela cada cal que faga o que queira coas necesidades do seu can, que como animais domésticos que son, non haberá inconveniente en que se lles fagan uns váteres especiais o suficientemente acondicionados para eles. Fóra, se nada cambia, os coruñeses seguiremos pisando ¡moita sorte!