Anda o patio revolto respecto da niñofobia e o antiniñismo. O publicado estes días na sección de sociedade de La Voz parece ter destapado un problema nesta sociedade tiquismiquis que converteu nunha cuestión central as molestias que os nenos causan a algúns adultos. Curioso. Están dispostos a afastalos da súa vida como sexa para estar tranquilos pero sen renunciar, por exemplo, aos seus espazos públicos de bocinazos e aceleróns. Tampouco aos seus bares de seareiros gritones e de borrachos pasados de voltas. Anomalía aceptadas sen que a ninguén llo ocorra establecer ningún veto xenérico.
No medio do debate aparece, como non, o pasado idealizado. Ese en o que os nenos eran supereducados. Ese en o que os adultos resultaban supercomprensivos. Nese clima lembrei un dos episodios de niñofobia máis groseiros que vivín de pequeno. Porque si, admitámoslo, hai xente que odia aos nenos. Hóuboos sempre. E calquera escusa serve para destapar esa amargura. O que ocorre é que agora vivimos a versión hipster, supostamente europea (si, fóra os nenos tamén son requeteducados, non como aquí) e reivindicativa do tema que cheira a vello. E cheira tan mal como entón.
Cando era un neno adoitaba baixar a xogar á zona da igrexa de San Pedro de Mezonzo. Os nenos queriamos emular a Maradona dándolle patadas ao balón e, a falta de espazos adecuados, faciámolo na chaira que hai ao lado do templo. Alí, pondo a proba os nosos xeonllos, pasabamos as tardes os rapaces dos Mallos, a Falperra e Catro Camiños. Algúns condenados a dar clase en colexios maltreitos que nin sequera tiñan un patio para o esparexemento da niñería.
Pero había alguén a quen iso molestaba. Ao cura da parroquia. Os balonazos ás paredes da igrexa irritábanlle. O perigo de que os pequenos puidesen romper algún cristal, o mesmo. Decidiu, en consonancia, pór unhas reixas sobre as vidreiras. Iso podía entrar dentro do razoable. Pero engadiu unha malévola característica: petiscos afiados nas proteccións.
De súpeto, empezaron a quedar alí pelotas picadas. Os balóns entón custaban un dineral. Máis ás nosas familias, xeralmente modestas e de clase traballadora. A decepción que se xeraba cando o esférico se cravaba téñoa gravada como o exemplo da frustración infantil. Aí aprendín perfectamente que é ese odio que agora chaman niñofobia, que nos parece novo e que non o é tanto. Porque seguro que entre os demandadores de vetos en bloque a nenos en bares, avións ou hoteis haberá quen isto dos petiscos parézalle ben. Porque, xa se sabe, os pais de hoxe non educan ben aos seus nenos e a tranquilidade individual está por amais de todo. Dos nenos, da humanidade e, mesmo, da propia Constitución Española.
Para saber máis
