Levo moitos anos sen ir á autoescola e sen repasar todas aquelas normas de tráfico que tantos quebradizos de cabeza traíannos antes de sacar o carné, pero a cousa debe de ter cambiado algo porque dun tempo para acó veño observando unha nova modalidade de aparcadoiro... no aparcadoiro. Resulta que cada vez que vou no coche e collo a costa para meterme no aparcadoiro da praza de Lugo atópome unha fila de vehículos nesa mesma costa que case non permite acceder ao aparcadoiro subterráneo. E é entón, nese momento en que vou coller o billete e a pagar por deixar o meu coche, cando penso que debo de ser unha pringada que non sabe que na Coruña pódese aparcar aí. Bo, creo que non se pode, pero pódese. E esa mesma sensación é a que ten unha amiga miña que cada vez que sae da súa praza do aparcadoiro do paseo marítimo, pola que paga relixiosamente todos os meses, atópase con que case non pode manobrar porque na rampla de saída hai varios coches que non a deixan saír do aparcadoiro.
Esta nova modalidade estendeuse e funciona que dá xenio para quen non desexan apoquinar a pasta. E enténdoo. Enténdoo porque se se pode, podemos todos. Podemos todos entón tamén deixar o coche na terceira rolda un luns calquera, ou un martes calquera, como calquera domingo deses nos que se apilan e apilan coches ata chegar case a Marineda cando hai fútbol.
Non me interesa amargar agora ao persoal, só quero saber se hai normas de domingo, normas para os que facemos o bobo pagando o aparcadoiro e normas que un día si, pero outros non, podémonos saltar. Porque se é así, entón haberá moitos coruñeses que empecen a pensar que o de pagar a ORA non merece a pena (e xa sei que moitos están de acordo) e outros moitos empezarán a pensar que o de ir ao aparcadoiro é unha dobre tomadura de pelo. A primeira, por toda esa fila de coches da rampla que non pagan, e a segunda, porque despois de meterche no aparcadoiro hai veces que tes que saír correndo. Pasoume hai pouco no da praza de Galicia -seino, fixen mal, nese non hai quen entre-, no que nada máis meter o coche, despois de baixar as dúas ramplas en curva xogándome o rascazo, comprobei que non había modo humano de encaixalo en ningunha das prazas. E xa digo aquí que non conduzo un camión, nin un todo terreo nin un megacochazo. Non. Simplemente é imposible aparcar nese medio metro no que teñen pintadas as prazas, así que se non hai dous ocos libres, unidos, resulta milagroso facelo. Ese día tocoume a min, collín o billete de entrada e devolvino ao minuto para seguir buscando un sitio onde aparcar fóra. Iso si, ao saír do aparcadoiro tiven a sorte de que non había ningún coche na rampla.