Un volcán hawaiano dispútalle o trono de montaña máis alta se se mide desde o fondo do mar
19 novs 2018 . Actualizado ás 16:57 h.Hai 350 millóns de anos, Pangea, o megacontinente, fracturouse e as masas terrestres comezaron a migrar. A India axustouse á placa euroasiática, un proceso que aínda segue activo na actualidade. Esa colisión creou o Himalaya, onde se atopa o Everest, a montaña máis alta da Terra, con 8.880 metros de altitude. Claro que esa cifra presenta matices. «Se entendemos como montaña a distancia entre a base e o pico entón ten en realidade unha altura de 5.200 metros porque o Everest parte dunha base ou meseta que xa está a 3.600 metros», sinala o astrofísico Borja Tosar. Xa que logo só é o teito do mundo cando se toma como referencia o nivel de mar. «O Mauna Kea elévase tres quilómetros respecto ao nivel do mar pero se quitamos o Pacífico e tomamos como base o fondo ten dez quilómetros de altura. Xa que logo é máis alto que o Everest», engade Tosar.
Na Terra o Everest marca a altura máxima que pode acadar unha montaña. Por moito que a interacción entre a placa asiática e a índica empurre cara arriba non poderá aumentar as súas dimensións. «A gravidade ten a culpa. Canta máis gravidade hai nun planeta, maior enerxía precísase para facer crecer unha montaña. Non poden ter xa que logo unha altura indefinida, xa que existen mecanismos naturais que impiden que poidan crecer máis. O principal é a erosión. No pico das montañas as baixas temperaturas provocan que haxa neve perpetua e isto desmóntaa aos poucos. Neste sentido, os montes que hai nas zonas ecuatoriais, con menos xeo, teñen unha altitude maior que as que están nas rexións máis frías», explica.
A Terra destaca no sistema solar por conter auga líquida na superficie, un clima habitable e albergar a vida pero non por ter os montes máis altos da veciñanza cósmica. «En Marte atópase a montaña máis alta de todo sistema solar, o monte Olimpo, cuns 27 quilómetros de altura. O planeta vermello é máis pequeno e como consecuencia ten unha gravidade un terzo menor que a da Terra», conta.
Fai uns 4.700 millóns de anos, os restos da formación do Sol foron agrupándose e creando os planetas a través dun proceso coñecido como acreción, que deu forma redonda aos diferentes mundos que hoxe orbitan ao redor da estrela. «Canto maior gravidade menos montañas pode haber e máis redondos son ademais os planetas. Un exemplo moi bo podémolo ver nas pequenas lúas de Marte; Fobos e Deimos. Debido ás súas reducidas dimensións a gravidade non pode esmagar estes satélites e isto explica por que teñen forma de pataca, que non se parece sen dúbida para nada a unha esfera», asegura o físico galego.