O cociñeiro e copropietario do restaurante Peculiar abre esta semana Intenso, un novo local na Barreira
11 novs 2018 . Actualizado ás 23:01 h.É intenso. «Son géminis, louro e de Madrid. Vivo todo con intensidade. A miña cabeza non para. Fixen pratos durmindo. Levántome e escribo a receita. Todo é branco ou negro. Se perdo o interese en algo mala cousa», asegura o cociñeiro Álvaro Victoriano Augado. É primo carnal de Pablo Amo, que foi xogador do Deportivo. «As nosas nais son irmás», explica. Grazas a el entrou en contacto coa Coruña, onde aterrou fai apenas seis anos. «Primeiro estiven no de Alberto. É un mestre en dominar ao público coruñés, de coñecer o gusto da xente de aquí», destaca do seu antigo xefe. Despois formou parte do equipo do Grupo 57 e coñeceu a Rubén García, o seu socio actual. «Soñabamos con ter o noso propio local e o 16 de maio do ano pasado abrimos Peculiar na Galera», lembra. Esta semana inauguran o segundo negocio na Barreira ao que bautizaron co nome de Intenso. Como el. «E xa teño o terceiro na cabeza, será un bar antigo. Hai que ir aos poucos, pero se todo vai ben... Ata xa teño o nome», comenta en plan spoiler.
O segredo do éxito
Di algo que asinaría calquera profesional do sector: «Levamos máis dun ano sen unha mesa libre no restaurante. O resultado é algo impensable. Rubén e eu sabiamos que era un bo proxecto, pero ata o punto de vernos obrigados a facer dúas quendas as fins de semana... Clientes que chamaron unhas cantas veces e non había oco. Que ao fin o conseguen e sentámolos ao lado doutras mesas e nunha cadeira de Ikea. E con todos eses hándicaps dinche que gozaron. É un orgullo. Hai clientes obsesionados co restaurante. E hai luns que facemos volumes de venres ou sábados», analiza con intensidade. «Somos conscientes de que todo ten unha data de caducidade pero estamos dispostos a seguir reinventándonos. Cando nos halagan agachamos a cabeza e curramos máis. O segredo é pórlle cariño e ser humildes. E non nos consideramos moda. Isto é o resultado de moito traballo», sentencia este profesional que estivo trece anos no equipo dun dos grandes cociñeiros do país, Paco Roncero, e ata pasou unha tempada no lendario Jockey madrileño. «Traballei na cea do palacio do Pardo a noite anterior á voda de Felipe e Letizia e en Doha, na voda da princesa. Foi un menú para 400 mulleres. Acostumeime cociñar para moita xente e agora defendo a importancia dos locais pequenos».
Velocidade oral
Fala como unha metralleta. Síntome en fronte dela nunha mesa pequena do café Veracruz de Picavia. Tras a súa primeira frase, decido sentarme ao lado. Máis preto. Senón, non o entendo. «Pois o meu pai fala máis rápido que eu. Mordemos as palabras», asegura este madrileño do humilde barrio de Pan Bendito. Os seus recordos son guisos. «Os pratos de culler da miña nai están na miña cociña. A receita da salsa de tinta de lura pola que moita xente me pregunta provén de ela», confesa. Ten 37 anos e non ten parella nin fillos. «Aínda non atopei a unha muller para toda a vida, pero é algo que non me preocupa. Teño unha soltería ben vivida e atópome nun momento moi feliz», reflexiona. Despois duns anos na Coruña ten claro que «esta é a cidade para vivir. Tranquila e con calidade de vida. O ano pasado fun de viaxe a Xapón e agora acabo de regresar de África. Cando volves aquí dásche conta do que temos», apunta. Leva uns auriculares inalámbricos. «A música reláxame. Empecei coa clásica e de súpeto cambieime á electrónica», cóntame Álvaro, que confesa que é un pouco obsesivo e cabezón. «Aínda que agora me dei conta de que se aprende escoitando». Despedímonos. Menos dun minuto despois recibo unha alerta de Instagram: Álvaro Victoriano mencionouche nun comentario. É intenso.
«Traballei na cea previa á voda de Felipe e Letizia no palacio do Pardo»