Foi fai xa sete anos. Tratábase dun dos pases musicais daquela iniciativa fugaz chamada Muau (Museo de Arte Urbana). Como nome artístico, Jane Joyd. No DNI, Elba Fernández. Ela soa, cunha guitarra, entrou tocando e camiñando pola porta dunha das salas do que hoxe é a sede de Afundación. Flechazo instantáneo. Encantou á maioría. Cubrimos aquel concerto en La Voz. Na crónica preguntábase se nacera unha estrela. Pouco despois, confirmaríase que si, que o daquel pequeno proxecto de folk-pop ía ir máis aló do anécdota e o consumo interno.
Ao ano seguinte, inscribiuse no Proxecto Demo, o concurso de maquetas do Festival de Benicasim. Foi seleccionada. Aos poucos, superou as fases, ata plantarse na final. Gañou. Eran tempos de auxe da escena indie, nos que estaba de moda Russian Rede. Ao vela a ela, miúda e cunha acústica colgada, caeu a (odiosa) comparación. Pronto demostrou que o seu era moi diferente. Editou un par de epés que o deixaron claro. E ofreceu un puñado de emocionantes concertos que indicaban que o dos discos tan só supuña o punto de partida.
Pero todo se truncou no 2014. Cando a lóxica apuntaba a un elepé, chegou unha triste nota de disolución. Ruptura total. Elba puxo terra polo medio, instalouse en Madrid e a figura de Jane Joyd desvaneceuse no esquecemento. Outra prometedora aventura musical coruñesa máis segada polas circunstancias.
Con todo, tras ao consabido duelo, retomou a actividade en privado. Sen facer moito ruído púxose a compor. Xa advertía no seu adeus que outras vidas quedaban por vivir e outras músicas por tocar. Estirando todo o aprendido en Jane Joyd, rebuscó nesas cousas nas que todo o mundo pensa, pero que á maioría lles custa falar: as dobleces do amor, as sombras que deixan as mortes ou o porqué das mentiras. Toda cunha linguaxe derivado do seu traxe anterior, pero con novos bríos electrónicos. Si, séguelle chiflando Bon Iver e PJ Harvey, pero tamén se sente fascinada por Beach House, Portishead ou Rihanna. Quedou reflectido en Fragments To Dominate TheSilence , un disco que saíu en setembro, tras meses nun caixón.
Presentouno na Coruña a semana pasada dentro do ciclo Acreativa de Afundación. Tratábase do seu primeiro concerto e, casualidades da vida, ofreceuno noutra das salas do mesmo lugar no que tamén debutou como Jane Joyd. Un renacer delicioso, dos que converten o pracer nun amén, dos que fan pensar no pasado, pero tamén no presente e no futuro. O seu hoxe vémolo vibrante. O noso agardamos que sexa con moitos máis discos como leste. Elba, ¡que ben que teñas volto!