O presidente da Asociación Galega de Trasplantados Airiños conta a súa experiencia para remover conciencias
10 jul 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Desde hai 14 anos Abelardo Sánchez Sanjurjo (Ferrol, 1954) cre cegamente nas segundas oportunidades. Máis que crer, confirma que existen. Ese é o tempo que lle gañou a unha morte segura por obra e graza desa xenerosidade invalorable capaz de imporse á pena. A desgraza duns regaloulle a el un reposto para o seu fígado, que, de golpe e practicamente sen previo aviso, meteuno de socato na conta atrás. «Dábanme quince días de vida e aquí estou, grazas a unha muller, e á súa familia, que no final da vida decidiron doar», conta agora. Celebrou a súa segunda volta o pasado 14 de maio. «Mírame, aquí estou a falar contigo, tan contento», sorrí Abelardo.
No seu caso, soubo que estaba enfermo aos 42 anos e dunha forma casual. Decidiu acudir a doar sangue -pouco podía saber entón canto dependería el deste xesto- e descubríronlle que tiña hepatite B. «Entón dixéronme que podería morrer de calquera outra cousa aos 104 anos». Pero a previsión reduciuse a menos da metade. Aos 49, «activóuseme o virus e en quince días esnaquizoume o fígado; por desgraza, a hepatite B é fulminante», conta. Tanto que «eu xa me estaba despedindo deste mundo porque me vía morrer».
Pero apareceu o seu particular anxo, que tamén o foi para outros. «Só sei que unha muller galega me deu o fígado e ao mesmo tempo que me operaban a min, no quirófano de ao lado estaban trasplantando tamén o seu pulmón». Agora, «sempre sinto que levo a esa persoa comigo, acompáñame desde hai 14 anos».
El foi operado no Chuac, un hospital «de referencia», di, e para o que non ten máis que boas palabras. «Estamos en moi boas mans. Ás veces queixámonos de pequenas cousas da nosa sanidade pública, e temos unha das mellores do mundo. Se isto me pasa nos Estados Unidos -reflexiona en voz alta-, estaría a criar malvas desde hai moito tempo».
O desexo de corresponder
A partir da operación, todo foi «fantástico» para este empregado de Astano, en Ferrol, que a golpe de urxencia tivo que reformularse a súa existencia. «Agora, despois de tanto tempo, a miña vida é normal, cos controis e a medicación para o rexeitamento, sempre hai esa posibilidade, porque os inmunosupresores enganan ao corpo», explica Abelardo encho de optimismo: «A miña perspectiva e expectativa de vida? Agardo vivir outros 14 anos, e outros 14 máis».
Para quen viu a morte de fronte, as cousas, con todo, non podían seguir igual. «Agora estou a facer un pouco por devolver algo de todo o que se me deu, que en definitiva foi a vida». Por iso Abelardo preside a Asociación Galega de Trasplantados Airiños e involúcrase en toda canta actividade organizan, charlas nos colexios ou campañas como a do Día do Doante, para el un día moi especial.
«Sempre sinto que levo ao meu doante comigo. Acompáñame desde hai 14 anos»
«O que se trata é de concienciar con máis énfase, aínda que o facemos todo o ano, sobre a doazón», conta antes de lembrar que España é líder mundial desde hai 28 anos en doazón e transplantes, «pero non podemos decaer porque queda moito por facer, aínda hai xente que non chega ao transplante».
Sabe por onde se anda cando falar do «problema das negativas familiares a doar» os órganos dos seus seres queridos cando xa non están aquí. «Están a levarnos a desperdiciar moitos órganos e impídennos salvar moitas vidas», lamenta. Galicia, cun 30 % deses rexeitamentos, dobra a taxa de negativas do conxunto de España. E Abelardo bota contas: «Se se ten en conta que só o 3 % dos falecidos poden ser doantes e resulta que dese 3% a terceira parte denéganse... Un só doante pode salvar sete vidas, estás a deixar de salvar a moita xente, cando o que morre xa non ten solución».
O seu empeño persoal por atrapar conciencias e que a doazón «sexa algo natural no proceso de morrer» lévalle a estenderse con argumentos que, aos seus ollos, son irrefutables: «Levarllo para outro mundo non ten ningún sentido. Recordo que cando estaba hospitalizado lin aquilo de non che leves os órganos ao ceo, porque na terra se necesitan. Pois iso. Se é por unha cuestión relixiosa, non ten tampouco ningún sentido non doar».