Chris Ramos é un das fichaxes do Club Deportivo Lugo nesta pretemporada. A efectos prácticos, xa era xogador libre durante a tempada pasada. Á fin e ao cabo, foi cedido polo Real Valladolid no seu último ano de contrato. Non foi renovado en Valladolid previo paso a Lugo. Desde o verán pasado, era unha oportunidade de mercado para o Lugo. Practicamente, mellor imposible. Xogador que chega cedido que, se che convence, podes optar a fichalo en propiedade, como así foi. Se rende por baixo das túas expectativas, non tes atadura en papel asinado con el.
Ramos cumpriu a liga pasada co Lugo. O seu rendemento, iso si, foi de máis a menos. Explotou ao comezo con Mehdi Nafti, aínda que non foi titular ata o noveno partido do tunisiano como primeiro adestrador. Estereotipado máis como revulsivo, máis como futbolista de segundas metades. Nafti coñecíao ben, pois o adestrou a tempada anterior no CD Badaxoz. Tamén foi secundario con Luis César Sampedro ata encadear tres titularidades. Non foi titular en ningunha das últimas cinco xornadas con Rubén Albés. É un xogador ao que lle faltan rexistros tácticos e certo pouso competitivo en fase defensiva para ser un futbolista máis constante, máis fiable. Ten 24 anos. Polo tanto, marxe máis que dabondo para crecer, para explotar. E Lugo é un lugar ideal para iso.
Chris Ramos debutou en Primeira como titular na primeira xornada da liga 2018-2019 en Xirona co Valladolid . A pesar de non volver xogar nin nesa nin noutra liga en máxima categoría, ningún outro xogador de Primeira na liga 2018-2019 foi capaz de superar o tope máximo de velocidade demostrado naquel partido en Montilivi: 33.68 quilómetros por hora. Significativa a súa velocidade e a súa zancada para un futbolista tan alto, pois mide 1.93 metros.
Ramos, sendo destro, pode xogar en catro sitúes: extremo esquerdo, extremo dereito, segundo punta e dianteiro referencial. É un multiusos, un futbolista polivalente, un recurso ecléctico. Nafti afirmou que o seu lugar ideal é banda esquerda. Talvez. Así explotou os espazos co seu zancada e verticalidade en partidos como contra o Albacete en casa con inferioridade numérica do Lugo. Ou no partido da segunda volta precisamente en Albacete cando o encontro se converteu nun ida e volta. É o contexto ideal para Chris Ramos. Marcou tres goles entre Liga e Copa: en casa contra o Xirona, fóra en Logroño e en Xirona en Copa. Os tres, en posición de ariete, de dianteiro, de nove. Definición contra o Xirona, olfacto nun balón dividido en Logroño e cabezazo en Xirona en Copa. Xa que logo, marcou sempre que estaba en zona de nove puro. É un rematador aéreo notable. Hai que explotar esa vía. E máis cando é complementario con Manu Barreiro e José Anxo Carrillo. Apenas xogou como dianteiro e a el, no campo, nótaselle que lle gusta. Xogando en banda, atráelle trazar diagonais para finalizar. En ocasións, mesmo, con falta de coordinación, de diálogo cos seus compañeiros para ocupar mellor os espazos e elixir mellor quen debe rematar. Cunha voracidade absolutamente imprescindible. Eses avisos entre compañeiros son facilmente corrixibles. A aptitude e a actitude tenas.
Chris Ramos é zancada, é potencia, é xogo aéreo e é gol. No 4-4-2 que lle gusta a Rubén Albés con dous dianteiros a diferentes alturas, é un futbolista ideal. Para atacar os espazos en transicións, para ir ás caídas ou para buscar o centro-remate. “Só” hai que crear o contexto adecuado para aproveitar as súas vantaxes.